Leczenie warenikliną w porównaniu ze stosowaniem nikotynowej terapii zastępczej (NTZ w formie plastrów) zwiększało szansę potwierdzonej trwałej abstynencji w ciągu ostatnich 4 tygodni leczenia, ale nie w okresie od ostatnich 4 tygodni leczenia do 24. i 52. tygodnia obserwacji. Wareniklina częściej niż NTZ powodowała objawy niepożądane i wycofanie się z badania z tego powodu, ale też zmniejszenie niektórych objawów abstynencji.
Według autorów przeglądu w dawkach 1:1 cyklezonid jest równie skuteczny jak beklometazon i budezonid w zakresie poprawy PEF i jak flutikazon w zakresie poprawy czynności płuc (ocenianej na podstawie PEF i FEV1).
Cyklezonid w dawce 50–1600 µg/d w porównaniu z placebo skutecznie poprawia czynność płuc, zmniejsza nasilenie objawów astmy i zużycie leków doraźnych w okresie 12 tygodni. Nie ma danych pozwalających określić długoterminowe efekty stosowania cyklezonidu (częstość zaostrzeń i skutki uboczne).
U chorych na stabilną umiarkowaną lub ciężką przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP), bez zaostrzenia w ciągu ostatniego miesiąca, łączne stosowanie glikokortykosteroidu i długo działającego beta2-mimetyku (LABA; z jednego inhalatora), w porównaniu ze stosowaniem samego LABA, zmniejsza częstość zaostrzeń POChP oraz poprawia jakość życia chorych i czynność płuc, ale zwiększa ryzyko wystąpienia zapalenia płuc i nie wpływa na ryzyko zgonu.
U chorych na ciężką lub bardzo ciężką przewlekłą obturacyjną chorobę płuc przewlekłe stosowanie salmeterolu z flutikazonem, w porównaniu z samym tiotropium, w podobnym stopniu zapobiegało zaostrzeniom oraz miało podobny wpływ na czynność płuc. Leczenie salmeterolem i flutikazonem wiązało się z mniejszym ryzykiem zgonu, lepszą jakością życia, ale z większym ryzykiem poważnych zdarzeń niepożądanych, w tym zapalenia płuc. Interpretację wyników utrudnia duży odsetek chorych, którzy wycofali się z badania.
Leczenie przewlekłe flutikazonem w połączeniu z salmeterolem przyjmowanymi wziewnie, w porównaniu ze stosowaniem samego flutikazonu, pozwoliło osiągnąć dobrą lub pełną kontrolę astmy u większego odsetka chorych. Poprawa kontroli astmy wiązała się z istotną poprawą jakości życia chorych. U prawie połowy chorych, u których mierzono jakość życia, uzyskano wynik zbliżony do maksymalnego.
U chorych na ciężką lub bardzo ciężką przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) regularne stosowanie salmeterolu i flutikazonu łącznie (z jednego inhalatora), w porównaniu z samym salmeterolem, zapobiegało zaostrzeniom POChP i wiązało się z poprawą czynności płuc. Zaobserwowane zmniejszenie ryzyka zgonu było na granicy istotności statystycznej.
U chorych na ciężką lub bardzo ciężką przewlekłą obturacyjną chorobę płuc z często nawracającymi zaostrzeniami (>=2 umiarkowane lub ciężkie zaostrzenia w ciągu roku) stosowanie jednocześnie salmeterolu i flutikazonu z jednego inhalatora, w porównaniu z samym salmeterolem, zmniejszyło częstość zaostrzeń choroby. Leczenie skojarzone wiązało się również z poprawą jakości życia i zmniejszeniem nasilenia duszności.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.