Celem badania było ustalenie, jaki wpływ na powikłania ze strony układu oddechowego mają standardowe, a jaki wzmożone środki służące wczesnej rehabilitacji pacjentów w okresie pooperacyjnym.
Wpływ dołączenia elektrostymulacji mięśnia czworogłowego i jazdy na cykloergometrze łóżkowym do standardowego programu wczesnej rehabilitacji na ogólną siłę mięśniową u pacjentów przebywających na OIT - omówienie wyników badania opublikowanego w JAMA.
Badaniem objęto 351 dorosłych chorych w wieku >45 lat (śr. wiek 58 lat, mężczyźni 43%) z objawowym (od ≥1 mies.) uszkodzeniem łąkotki i współistniejącym zwyrodnieniem stawu kolanowego potwierdzonymi w MR (magnetic resonance).
Choroba zwyrodnieniowa stawów (ChZS) kończyn dolnych jest obecnie jedną z najczęstszych przyczyn kalectwa – szczególnie wśród osób starszych – na świecie.
Akupunktura może być skuteczna w leczeniu niektórych zespołów bólowych, ale wiąże się też z (prawdopodobnie rzadkimi) powikłaniami, na ogół w następstwie błędów w technice zabiegu.
U chorych z przewlekłym niedokrwieniem kończyn dolnych w II okresie zaawansowania według Fontaine'a trening siłowy oraz trening marszowy prowadziły do podobnych zmian czynnościowych, ale trening siłowy, w porównaniu z treningiem marszowym, wiązał się z mniejszym natężeniem bólu odczuwanego podczas treningu.
Najczęstszą przyczyną bólu barku jest zespół ciasnoty przestrzeni podbarkowej. Nieoperacyjne metody leczenia obejmują kinezyterapię (ćwiczenia i terapię manualną) oraz miejscowe wstrzyknięcie glikokortykosteroidu (GKS).
U osób z radikulopatią szyjną noszenie półsztywnego kołnierza szyjnego i zalecenie odpoczynku w miarę możliwości albo fizjoterapia z samodzielnymi ćwiczeniami w domu wiązały się ze zmniejszeniem natężenia bólu ramienia i szyi.
U chorych na PAD nadzorowane ćwiczenia fizyczne na bieżni ruchomej poprawiły dystans marszu w 6MWT i maksymalny czas marszu na bieżni ruchomej oraz jakość życia, a oporowe ćwiczenia fizyczne wzmacniające siłę mięśniową kończyn dolnych poprawiły maksymalny czas na bieżni mechanicznej i jakość życia.
U chorych po zawale serca 3-letni intensywny, ciągły program edukacyjno-behawioralny realizowany przez zespoły z ośrodków rehabilitacji kardiologicznej, w porównaniu ze zwykłą opieką, zmniejszył ryzyko niektórych zdarzeń sercowonaczyniowych, głównie zawału serca niezakończonego zgonem.
U chorych z pierwotną lub wtórną chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego o stopniu zaawansowania zmian radiologicznych 2–4 w skali Kellgrena i Lawrence'a wykonanie artroskopowego oczyszczenia stawu, w porównaniu z samym leczeniem zachowawczym, nie zmniejszało natężenia bólu i sztywności stawu kolanowego oraz niesprawności po 2 latach obserwacji.
U chorych na chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego regularnie wykonywane i nadzorowane przez fachowy personel ćwiczenia fizyczne zmniejszają przynajmniej czasowo natężenie bólu i ograniczenie czynności stawu kolanowego. Długoterminowe efekty takiego postępowania nie były przedmiotem tej analizy.
U chorych na chorobę zwyrodnieniową stawu biodrowego ćwiczenia fizyczne, zwłaszcza wzmacniające siłę mięśniową, zmniejszają natężenie bólu.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć