medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
U chorych na astmę dotychczas stosowane mechaniczne i chemiczne metody zmniejszania stężenia alergenów roztoczy kurzu domowego (rozpatrywane łącznie i w podgrupach), w porównaniu z placebo lub niestosowaniem żadnej interwencji, nie zmniejszają istotnie nasilenia objawów choroby i nie zwiększają prawdopodobieństwa poprawy klinicznej.
Autorzy przeglądu nie zalecają rutynowego stosowania amniotomii w celu skrócenia porodu.
Leczenie warenikliną w porównaniu ze stosowaniem nikotynowej terapii zastępczej (NTZ w formie plastrów) zwiększało szansę potwierdzonej trwałej abstynencji w ciągu ostatnich 4 tygodni leczenia, ale nie w okresie od ostatnich 4 tygodni leczenia do 24. i 52. tygodnia obserwacji. Wareniklina częściej niż NTZ powodowała objawy niepożądane i wycofanie się z badania z tego powodu, ale też zmniejszenie niektórych objawów abstynencji.
Według autorów przeglądu w dawkach 1:1 cyklezonid jest równie skuteczny jak beklometazon i budezonid w zakresie poprawy PEF i jak flutikazon w zakresie poprawy czynności płuc (ocenianej na podstawie PEF i FEV1).
Cyklezonid w dawce 50–1600 µg/d w porównaniu z placebo skutecznie poprawia czynność płuc, zmniejsza nasilenie objawów astmy i zużycie leków doraźnych w okresie 12 tygodni. Nie ma danych pozwalających określić długoterminowe efekty stosowania cyklezonidu (częstość zaostrzeń i skutki uboczne).
Pozostawienie drenu pod wątrobą po planowej niepowikłanej laparoskopowej cholecystektomii wiąże się z większym ryzykiem powstania okołowątrobowego zbiornika płynu i zakażenia rany chirurgicznej oraz opóźnia wypisanie ze szpitala.
U osób z nadwagą lub otyłością dieta o małym indeksie glikemicznym, w porównaniu z dietami innego rodzaju, skuteczniej powoduje utratę masy ciała i masy tkanki tłuszczowej oraz zmniejszenie stężenia cholesterolu całkowitego i LDL. Nie było danych na temat wpływu diety określonego rodzaju na ryzyko zgonu i jakość życia oraz objawów niepożądanych.
U osób z otyłością orlistat, sibutramina i rimonabant zmniejszają masę ciała tak w całej populacji, jak i u chorych na cukrzycę, natomiast wpływ tych leków na profil czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego jest zróżnicowany.
U chorych w wieku >=80 lat z utrwalonym nadciśnieniem tętniczym stosowanie indapamidu albo indapamidu i peryndoprylu w leczeniu nadciśnienia tętniczego w celu osiągnięcia wartości ciśnienia tętniczego <150/80 mm Hg zmniejsza ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, ryzyko zgonu z powodu udaru mózgu oraz ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych i ryzyko niewydolności serca.
Profilaktyczne stosowanie antybiotyków podczas planowej otwartej operacji naprawczej przepukliny pachwinowej lub udowej (z wszczepieniem materiału syntetycznego lub bez wszczepienia) wiąże się z mniejszym ryzykiem zakażenia rany operacyjnej.
Różne leki przeciwbakteryjne skutecznie eliminują B. pertussis z nosogardła, jednak nie wpływają na kliniczny przebieg krztuśca. Krótkotrwała antybiotykoterapia jest równie skuteczna jak standardowe leczenie przez 14 dni. Ocena skuteczności profilaktyki poekspozycyjnej krztuśca u dzieci i dorosłych jest niemożliwa ze względu na niewystarczającą liczbę wiarygodnych badań.
Podanie szczepionki osobom, które miały kontakt z chorymi na WZW typu A, jest nie mniej skuteczne w zapobieganiu wtórnym zakażeniom niż podanie immunoglobuliny. Stosunkowo mała liczba zachorowań na WZW typu A potwierdza dużą skuteczność obu metod, jednak - jak podkreślają autorzy badania - utrudnia jednoznaczną interpretację wyniku. Dodatkową zaletą szczepienia jest wytworzenie długotrwałej odporności.
Profilaktyczne stosowanie witaminy C p.o. w dużych dawkach nie zmniejsza ryzyka zachorowania na przeziębienie ani nie wpływa znacząco na czas jego trwania i ciężkość przebiegu. Jest ona natomiast skuteczna w zapobieganiu zachorowaniom u osób narażonych na duży wysiłek fizyczny. Podawanie witaminy C osobom już chorym nie wpływa na przebieg przeziębienia.
Leki blokujące TNF-alfa stosowane przez stosunkowo krótki czas zmniejszają nasilenie objawów łuszczycowego zapalenia stawów i zwiększają prawdopodobieństwo remisji choroby, bez poważnych objawów niepożądanych. Według autorów bezpieczeństwo stosowania tych leków przez dłuższy czas wymaga dalszych badań.
Stosowanie leków pobudzających erytropoezę u chorych z niedokrwistością związaną z chorobą nowotworową zwiększa ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej i ryzyko zgonu.
U chorych na RZS stosowanie rytuksymabu, abataceptu, oraz anakinry w małej dawce (<100 mg/d), w porównaniu z placebo – nie zwiększa istotnie ryzyka ciężkiego zakażenia, natomiast anakinra w dużej dawce >=100 mg/d, w porównaniu z dawką <100 mg/d i z placebo – zwiększa to ryzyko.
Mechaniczne zespolenie krętniczo-okrężnicze w porównaniu z zespoleniem ręcznym wiąże się z mniejszym ryzykiem nieszczelności i krótszym czasem niezbędnym do wykonania zespolenia.
U chorych z owrzodzeniami żylnymi goleni leczenie uciskowe skojarzone z leczeniem operacyjnym, w porównaniu z samym leczeniem uciskowym, nie ma wpływu na prawdopodobieństwo zagojenia się owrzodzenia, natomiast zmniejsza ryzyko nawrotu owrzodzenia w ciągu 4 lat obserwacji oraz wydłuża czas do wystąpienia nawrotu owrzodzeń w obserwacji 3-letniej.
TLPD/CzLPD i wenlafaksyna skutecznie zmniejszają w co najmniej umiarkowanym stopniu natężenie bólu neuropatycznego, głównie w neuropatii cukrzycowej i neuralgii postherpetycznej.
Makrogole (PEG 3350) stosowane łącznie z elektrolitami u dzieci w wieku 2-11 lat są bezpieczne i skuteczniejsze niż placebo w leczeniu przewlekłego zaparcia czynnościowego.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
