Zastosowanie 4-walentnej szczepionki przeciwko HPV, w porównaniu z placebo, u kobiet w wieku 18–22 lat zmniejszyło w ciągu 3 lat ryzyko wystąpienia ocenianych łącznie zmian patologicznych okolicy odbytu, zewnętrznych narządów płciowych i pochwy oraz ocenianych łącznie zmian patologicznych szyjki macicy związanych z zakażeniem HPV, przy zwiększonej częstości miejscowych niepożądanych odczynów poszczepiennych (głównie bólu) i reakcji ogólnoustrojowych (głównie gorączki).
Antybiotykoterapia doustna jest nie mniej skuteczna niż leczenie sekwencyjne (pozajelitowe + doustne) w terapii pierwszego epizodu ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek u dzieci w wieku od 1 miesiąca do 7 lat.
U chorych, u których za pomocą wenografii lub ultrasonografii techniką podwójnego obrazowania rozpoznano ZŻG, przeciwkrzepliwe leczenie domowe w porównaniu ze standardowym leczeniem szpitalnym wiąże się z mniejszym ryzykiem nawrotu ZŻG. Tryb leczenia nie wpływa na ryzyko krwawienia i zgonu.
Loperamid stosowany u dzieci do 3. roku życia chorych na ostrą biegunkę infekcyjną wywołuje poważne objawy niepożądane, które przewyższają jego korzystne działanie. Jest on natomiast bezpieczny i skuteczny w leczeniu ostrej biegunki infekcyjnej u starszych dzieci.
Nie wszystkie preparaty zawierające probiotyki są skuteczne w leczeniu ostrej biegunki u dzieci.
U kobiet w wieku 18–22 lat domięśniowe podanie 3 dawek czterowalentnej szczepionki przeciwko HPV zawierającej wirusopodobne cząsteczki HPV (typów 6, 11, 16 i 18) zmniejszyło w ciągu 3 lat, w porównaniu z placebo, ryzyko wystąpienia ocenianych łącznie zmian patologicznych okolicy odbytu, zewnętrznych narządów płciowych i pochwy oraz ocenianych łącznie zmian patologicznych szyjki macicy związanych z zakażeniem HPV. Ryzyko wystąpienia miejscowych niepożądanych odczynów poszczepiennych (głównie ból) i ogólnoustrojowych reakcji związanych ze szczepieniem (głównie gorączki) było większe w grupie zaszczepionej w porównaniu z grupą otrzymującą placebo.
U kobiet w wieku 18–22 lat domięśniowe podanie 3 dawek czterowalentnej szczepionki przeciwko HPV zawierającej wirusopodobne cząsteczki HPV (typów 6, 11, 16 i 18) zmniejszyło w ciągu 3 lat, w porównaniu z placebo, ryzyko wystąpienia zmian przedrakowych szyjki macicy związanych z zakażeniem HPV. W grupie zaszczepionej częściej występowały miejscowe niepożądane odczyny poszczepienne (głównie ból), ale ryzyko ogólnoustrojowych lub poważnych niepożądanych odczynów było podobne.
U chorych z napadem migreny o co najmniej umiarkowanym nasileniu przyjęcie jednej tabletki zawierającej sumatryptan (85 mg) i naproksen (500 mg) wiązało się z większym prawdopodobieństwem zmniejszenia lub ustąpienia bólu głowy oraz ustąpienia objawów towarzyszących (nadwrażliwości na światło, nadwrażliwości na dźwięki oraz nudności) w ciągu 2 i 24 godzin, w porównaniu z przyjęciem samego sumatryptanu, samego naproksenu albo placebo. Największą korzyść ze stosowania terapii skojarzonej wykazano w porównaniu z placebo, a najmniejszą w porównaniu z samym sumatryptanem. Działania niepożądane występowały częściej w grupie leczonej sumatryptanem i naproksenem niż w grupie leczonej samym naproksenem i w grupie placebo, a podobnie często w porównaniu z grupą leczoną samym sumatryptanem.
Preparaty zawierające wyciąg z jeżówki, w porównaniu z placebo, zmniejszają ryzyko wystąpienia WZGDO (tzw. przeziębienia) u osób zdrowych i skracają czas utrzymywania się objawów WZGDO u osób, które zachorowały.
U osób w wieku >=50 lat suplementacja wapnia, samego lub z witaminą D, w porównaniu z placebo zmniejsza ryzyko złamania kości oraz utratę BMD bliższego odcinka kości udowej i lędźwiowego odcinka kręgosłupa.
U osób po niedawno przebytym złamaniu bliższego odcinka kości udowej leczonym chirurgicznie kwas zoledronowy podawany dożylnie raz na rok przez 2 lata zmniejszył, w porównaniu z placebo, ryzyko zgonu, klinicznie jawnego złamania kości, złamania kręgu oraz złamania innych kości niż kręgi, nie wpłynął znamiennie na ryzyko złamania bliższego odcinka kości udowej i nie zwiększył częstości poważnych zdarzeń niepożądanych.
Zastosowanie 4-walentnej szczepionki przeciwko HPV, w porównaniu z placebo, u kobiet w wieku 18–22 lat zmniejszyło w ciągu 3 lat ryzyko wystąpienia zmian przedrakowych szyjki macicy związanych z zakażeniem HPV, przy zwiększonej częstości miejscowych niepożądanych odczynów poszczepiennych (głównie ból) i podobnej częstości reakcji ogólnoustrojowych.
U chorych na cukrzycę typu 2 z suboptymalną kontrolą glikemii pomimo stosowania metforminy i pochodnej sulfonylomocznika w maksymalnych tolerowanych dawkach dołączenie szybko działającej insuliny aspart 3 razy dziennie albo mieszanki insulinowej Mix 30/70 2 razy dziennie wiązało się, w porównaniu z zastosowaniem długo działającego analogu detemir, z większą redukcją odsetka HbA1c i ze zwiększeniem odsetka chorych z HbA1c =<6,5%, a jednocześnie z częstszym występowaniem epizodów hipoglikemii oraz większym przyrostem masy ciała, zwłaszcza w grupie chorych przyjmujących insulinę aspart.
U chorych na objawową chorobę zwyrodnieniową stawu biodrowego lub stawu kolanowego stosowanie tramadolu p.o. w dawce śr. 201 mg w monoterapii albo łącznie z paracetamolem, w porównaniu z placebo zmniejsza natężenie bólu stawów, zwiększa prawdopodobieństwo co najmniej umiarkowanego zmniejszenia natężenia bólu i poprawia sprawność fizyczną, a w porównaniu z placebo i ze słabymi opioidami zwiększa prawdopodobieństwo uzyskania co najmniej umiarkowanej poprawy stanu klinicznego w ocenie pacjenta, ale wiąże się z częstszym występowaniem objawów niepożądanych.
U chorych, wypisywanych z oddziału pomocy doraźnej po leczeniu zaostrzenia astmy, zastosowanie glikokortykosteroidów doustnie, dożylnie lub domięśniowo zmniejsza ryzyko nawrotu zaostrzenia, hospitalizacji, zużycie beta2-mimetyków i nie zwiększa ryzyka działań niepożądanych w ciągu 4–21 dni obserwacji.
U chorych z przewlekłą szczeliną odbytu wstrzyknięcie toksyny botulinowej do zwieracza wewnętrznego odbytu w porównaniu z miejscowym zastosowaniem 2% maści nitroglicerynowej wiązało się z większym prawdopodobieństwem wygojenia szczeliny w ciągu 1 i 2 miesięcy. Użycie toksyny botulinowej wiązało się ponadto z mniejszym ryzykiem działań niepożądanych.
U osób w wieku >=75 lat z utrwalonym migotaniem przedsionków stosowanie warfaryny (INR 2–3), w porównaniu z kwasem acetylosalicylowym (75 mg/d), zmniejszyło ryzyko udaru mózgu, przy czym nie zwiększyło ryzyka poważnych powikłań krwotocznych.
Okresowe stosowanie montelukastu na początku zaostrzenia astmy sporadycznej u dzieci tylko nieznacznie zmniejszało nasilenie objawów.
Magnez podawany dożylnie chorym z migotaniem przedsionków z szybkim rytmem komór jest skuteczniejszy w kontroli częstotliwości rytmu komór w porównaniu z placebo, ale nie przywraca rytmu zatokowego. Zastosowanie magnezu powodowało powrót rytmu zatokowego u większej liczby chorych w porównaniu z blokerami kanału wapniowego i z admiodaronem, a u mniejszej – w porównaniu z ajmaliną, jednakże większość porównań opierała się na pojedynczych małych badaniach. Nie ma znamiennej różnicy między magnezem a placebo i lekami antyarytmicznymi stosowanymi doraźnie w leczeniu AF pod względem częstości zdarzeń niepożądanych.
Zastosowanie jednorazowej dawki cefmetazolu 1 g i.v. bezpośrednio przed wykonaniem cięcia skórnego u chorych na raka jelita grubego operowanych w trybie planowym, którzy nie otrzymywali żadnych innych antybiotyków w okresie okołooperacyjnym, w porównaniu z trzema dawkami tego leku i.v. bezpośrednio przed cięciem skórnym oraz po 8 i 16 godzinach, wiązało się z większym ryzykiem wystąpienia powierzchownego zakażenia miejsca operowanego i wszystkich zakaźnych powikłań pooperacyjnych łącznie.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć