W wytycznych European Society of Cardiology (2013) dotyczących stabilnej dławicy piersiowej zmieniono zasady diagnostyki. Elektrokardiograficzna próba wysiłkowa pozostaje wprawdzie, zwłaszcza w polskich warunkach, podstawowym badaniem diagnostycznym (ze względu na dostępność i mały koszt) u chorych z podejrzeniem stabilnej dławicy piersiowej, u których prawdopodobieństwo choroby wieńcowej przed testem (PTP) wynosi 15–65%. Należy jednak zaznaczyć, że we wspomnianych wytycznych również u takich chorych preferuje się obciążeniowe próby obrazowe (echokardiograficzną, scyntygraficzną, rezonans magnetyczny), jeśli są dostępne.
Obrazową próbę obciążeniową zaleca się jako początkowe badanie w celu rozpoznania stabilnej choroby wieńcowej u pacjentów, u których PTP wynosi 66–85% lub u których nie ma typowej dławicy, a LVEF wynosi <50%. Ponadto obrazowe próby obciążeniowe zaleca się w przypadku nieprawidłowości w spoczynkowym EKG uniemożliwiających interpretację w trakcie obciążenia (blok lewej odnogi pęczka Hisa, zespół preekscytacji, rytm ze stymulatora); można je rozważyć u objawowych chorych po zabiegach rewaskularyzacyjnych oraz w celu oceny czynnościowej zmian miażdżycowych o pośrednim nasileniu w koronarografii.
Elektrokardiograficzną próbę wysiłkową stosuje się obok obciążeniowych badań obrazowych do oceny rokowania w dławicy piersiowej.
Omówienie nowych zasad diagnostyki, nowy algorytm diagnostyczny u osób z podejrzeniem stabilnej choroby wieńcowej, definicje ryzyka sercowo-naczyniowego w zależności od wyniku elektrokardiograficznej próby wysiłkowej i wyników badań obrazowych znajdziesz w aktualnej wersji Interny Szczeklika.
