SPECJALNIE dla Medycyny Praktycznej Pediatrii
Inhibitory pompy protonowej (IPP; blokery
ATP-zależnej pompy H+/K+) są dostępne na rynku
farmaceutycznym prawie od 30 lat. Ich działanie
polega na wywoływaniu głębokiej i długotrwałej
supresji wydzielania kwasu solnego, co sprawiło,
że stanowią leki pierwszego wyboru w przewlekłym leczeniu chorób "kwasozależnych".1 Od kilku
lat zużycie tych leków stale się zwiększa, także u niemowląt i najmłodszych dzieci.
Obok powszechnie znanych i dobrze udokumentowanych wskazań, IPP są coraz szerzej zalecane w chorobach i sytuacjach klinicznych, w których
nie udowodniono jednoznacznie korzyści z leczenia
przeciwsekrecyjnego. Dawki i czas leczenia IPP
często odbiegają od zaleceń i wytycznych opartych na aktualnej wiedzy, czemu sprzyja także
powszechna dostępność wielu preparatów bez recepty. Większość badań dotyczących stosowania
IPP przeprowadzono u dorosłych, natomiast ich
efekty u dzieci udokumentowano stosunkowo słabo. Ekstrapolacja wyników badań obejmujących
dorosłych jest trudna z uwagi na inny charakter
zaburzeń. Trudności sprawia także dawkowanie
IPP u dzieci. Istnieją badania wskazujące, że niemowlęta do ukończenia 6. miesiąca życia mogą
wymagać mniejszych dawek (ryzyko przedawkowania), a młodsze dzieci - większych dawek w przeliczeniu na kilogram masy ciała niż dorośli.2
