Tyreoglobulina

Tyreoglobulina (Tg) jest białkiem tarczycowym magazynującym hormony tarczycy.

Metody oznaczania

radioimmunologiczne lub immunochemiczne

Wartości referencyjne

Prawidłowy zakres stężeń u osób bez przeciwciał anty-Tg, zamieszkujących tereny o prawidłowej podaży jodu wynosi:

1) u osób z zachowaną tarczycą – 1–30 µg/l

2) u noworodków do 48 h po urodzeniu <48 µg/l

3) u chorych po całkowitym wycięciu tarczycy z powodu raka zróżnicowanego  – wartości <1 µg/l w czasie leczenia tyroksyną, a <1–2 µg/l po stymulacji TSH (endogennej – po 4–6-tygodniowej przerwie w stosowaniu L-T4 stężenie TSH musi wzrosnąć >30 mIU/l) lub egzogennej (ludzką rekombinowaną tyreotropiną – Thyrogen®) – przemawiają za remisją choroby.

Przydatność kliniczna

1. Stężenie Tg jest markerem zróżnicowanych raków tarczycy; służy do oceny stopnia radykalności leczenia operacyjnego i leczenia jodem promieniotwórczym (131I). Nie nadaje się do monitorowania raka rdzeniastego ani raków niskozróżnicowanych. Tyreoglobulina występuje jedynie w tkance tarczycy, więc po tyreoidektomii totalnej jej stężenie powinno być bardzo małe. Brak oczekiwanego spadku stężenia Tg jest wykładnikiem przetrwałej choroby lokalnej lub przerzutowej. U chorych bez obecności przeciwciał anty-Tg badanie to jest czułe i swoiste, i pozwala wykryć obecność nawet niemej klinicznie choroby resztkowej. Oznaczanie stężenia Tg przed operacją raka tarczycy nie dostarcza natomiast żadnych informacji o stopniu zaawansowania choroby.

Małe stężenie Tg jest miarodajnym wskaźnikiem wyleczenia tylko w sytuacji, gdy nie stwierdza się zwiększonego stężenia przeciwciał anty-Tg. Jeśli stężenie przeciwciał jest zwiększone, ocenę radykalności leczenia należy oprzeć przede wszystkim na badaniach obrazowych.

2. Oznaczenie przydatne w diagnostyce agenezji tarczycy (wartości >1 µg/l są przesłanką do poszukiwania ektopowej tkanki tarczycowej); w przypadku wrodzonej niedoczynności tarczycy związanej z dyshormonogenezą zależną od mutacji genu Tg stężenia Tg są również małe.

3. Oznaczenie pomocne do różnicowania egzogennej i endogennej tyreotoksykozy.