Przewlekłe przyjmowanie statyny zmniejsza ryzyko udaru mózgu w prewencji pierwotnej i wtórnej. U osób po przebytym udarze mózgu lub po napadzie przemijającego niedokrwienia mózgu stosowanie statyny zmniejsza ryzyko udaru mózgu zakończonego zgonem, ale zwiększa ryzyko udaru krwotocznego. Intensywne leczenie hipolipemizujące, w porównaniu z leczeniem standardowym, wiąże się z mniejszym ryzykiem udaru mózgu i poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych. Autorzy badania zalecają ostrożność przy rozpoczynaniu leczenia statynami u chorych po przebytym udarze krwotocznym.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyku za pomocą MDI przez komorę inhalacyjną jest co najmniej tak samo skuteczne i bezpieczne, jak stosowanie leku w nebulizacji, a u dzieci może być nawet korzystniejsze.
U chorych z napadowym lub przetrwałym migotaniem przedsionków (AF), obciążonych dodatkowymi czynnikami ryzyka, stosowanie dronedaronu, w porównaniu z placebo, wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka niektórych zdarzeń sercowo-naczyniowych, w tym zgonu z przyczyn naczyniowych (głównie zgonu spowodowanego arytmią) i pierwszej hospitalizacji z powodu zdarzeń sercowo-naczyniowych (głównie pierwszej hospitalizacji z powodu AF) oraz z częstszym występowaniem skutków niepożądanych ogółem (ryzyko poważnych skutków niepożądanych nie było zwiększone); stwierdzono też nieznamiennie mniejszą śmiertelność ogólną.
Makrogole (PEG 3350) są skuteczne w krótkotrwałym leczeniu zaparcia czynnościowego u dzieci. Według autorów badania najkorzystniejszą dawką początkową (skuteczną i bezpieczną) jest dawka 0,4 g/kg mc.
Żywienie niemowląt zagęszczonym mlekiem modyfikowanym jest bezpieczne, jednak tylko nieznacznie wpływa na zmniejszenie objawów refluksu żołądkowo-przełykowego.
Stosowanie oddziaływań psychospołecznych wraz z farmakoterapią u osób uzależnionych od opiatów w trakcie leczenia detoksykacyjnego zwiększa prawdopodobieństwo utrzymania abstynencji oraz poprawia jakość współpracy między pacjentem i lekarzem.
U dzieci chorych na anginę paciorkowcową leczenie doustne antybiotykiem przez 2–6 dni jest bezpieczne i podobnie skuteczne jak standardowe leczenie doustne penicyliną przez 10 dni. Według autorów metaanalizy, w krajach o małej częstości występowania gorączki reumatycznej można stosować antybiotykoterapię skróconą.
W całej badanej grupie pacjentów (bez względu na obecność lub brak objawów stresu pourazowego) leczenie w postaci wielosesyjnych interwencji terapeutycznych – również traktowanych całościowo, jako zbiór różnych aktywnych interwencji terapeutycznych – w porównaniu ze zwykłą opieką nie zmniejszyło ani ryzyka rozwinięcia się PTSD ani ryzyka nasilenia objawów tego zespołu skuteczniej niż zwykła opieka.
Dostępne dane nie pozwalają na jednoznaczną ocenę skuteczności choreoterapii u chorych na schizofrenię. Wydaje się, że ten rodzaj leczenia zmniejsza nasilenie objawów negatywnych choroby, ale konieczna jest weryfikacja tych wyników w toku dalszych badań.
U chorych z umiarkowanym lub ciężkim epizodem depresji preparaty dziurawca łagodzą objawy skuteczniej niż placebo i podobnie skutecznie jak leki przeciwdepresyjne oraz rzadziej niż leki przeciwdepresyjne powodują objawy niepożądane będące przyczyną przerwania leczenia.
U dorosłych chorych na reumatoidalne zapalenie stawów trwające >2 lata kontynuowanie leczenia lekami modyfikującymi przebieg choroby (LMPCh) w stałych dawkach, w porównaniu z placebo lub LMPCh w zmniejszanej dawce, wiąże się z mniejszym ryzykiem nawrotu/zaostrzenia choroby. U części chorych uzyskano zmniejszenie dawki lub odstawiono lek. Autorzy sugerują raczej utrzymywanie stałych dawek kontrolujących, a w przypadku decyzji o zmniejszaniu dawki lub odstawianiu leku zalecają, by czynić to stopniowo i powiązać z ciągłym monitorowaniem aktywności choroby oraz gotowością do ponownej intensyfikacji leczenia w przypadku nawrotu/zaostrzenia choroby.
U osób zgłaszających się do lekarza rodzinnego ze świeżymi objawami dyspepsji strategia polegająca na stopniowym zwiększaniu intensywności leczenia zmniejszającego kwaśność soku żołądkowego (strategia leczenia intensyfikowanego) była równie skuteczna i bardziej opłacalna z punktu widzenia społeczeństwa holenderskiego niż strategia leczenia redukowanego.
U chorych na dotychczas nieleczoną inwazyjnie ciężką chorobę wieńcową przezskórna interwencja wieńcowa, w porównaniu z pomostowaniem aortalno-wieńcowym (CABG), wiąże się z większym ryzykiem poważnego zdarzenia sercowego lub naczyniowomózgowego (głównie potrzeby ponownej rewaskularyzacji), ale z mniejszym ryzykiem udaru mózgu w ciągu 12 miesięcy od zabiegu.
U chorych z migotaniem przedsionków, obciążonych zwiększonym ryzykiem udaru mózgu, u których nie można zastosować antagonistów witaminy K, leczenie skojarzone klopidogrelem z kwasem acetylosalicylowym (ASA), w porównaniu z placebo i ASA, zmniejszyło ryzyko poważnych zdarzeń naczyniowych i udaru mózgu, ale zwiększyło ryzyko ciężkiego i dużego krwawienia.
W grupie starannie dobranych zdrowych osób, od których pobrano nerkę do przeszczepienia, ryzyko zgonu i wystąpienia ESRD, stan zdrowia oraz jakość życia były podobne jak w populacji ogólnej.
Stosowanie żelu zawierającego 1,2% fosforan klindamycyny i 2,5% nadtlenku benzoilu było bezpieczne i bardziej skuteczne w leczeniu trądziku pospolitego niż każdy z tych składników podawany osobno.
U chorych na PAD nadzorowane ćwiczenia fizyczne na bieżni ruchomej poprawiły dystans marszu w 6MWT i maksymalny czas marszu na bieżni ruchomej oraz jakość życia, a oporowe ćwiczenia fizyczne wzmacniające siłę mięśniową kończyn dolnych poprawiły maksymalny czas na bieżni mechanicznej i jakość życia.
U chorych z objawami dyspepsji skuteczność porównywanych strategii postępowania oceniona po roku była podobna, a strategia "wykonaj test i lecz" była najbardziej efektywna kosztowo. Autorzy badania zalecają wykonywanie wczesnej endoskopii u chorych w wieku >55 lat lub z objawami alarmującymi, a u pozostałych chorych strategię "wykonaj test i lecz" lub leczenie empiryczne IPP.
Podanie dzieciom przed zabiegiem wycięcia migdałków podniebiennych jednorazowej dawki deksametazonu (zwłaszcza w dawce 0,5 mg/kg mc.) zmniejszyło częstość występowania nudności i wymiotów w okresie pooperacyjnym, jednak istotnie zwiększyło ryzyko krwawienia z loży po usunięciu migdałka.
Stosowanie NSLPZ u chorych z przewlekłą niewydolnością serca wiązało się ze zwiększeniem ryzyka zgonu i hospitalizacji z powodu zawału serca i z powodu niewydolności serca.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć