U chorych na nadciśnienie tętnicze obciążonych dużym ryzykiem wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych leczenie skojarzone benazeprylem i amlodypiną, w porównaniu z leczeniem benazeprylem i hydrochlorotiazydem, zmniejszyło ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
U chorych poddawanych dużym operacjom w obrębie jamy brzusznej lub miednicy stosowanie heparyny drobnocząsteczkowej przedłużone do miesiąca po operacji zmniejsza ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej w ciągu 30 dni po operacji i nie zwiększa ryzyka wystąpienia krwawienia.
U kobiet w wieku >=40 lat obciążonych zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych stosowanie kwasu foliowego, witaminy B6 i B12 nie zmniejszyło ryzyka wystąpienia inwazyjnych nowotworów złośliwych i zgonu z tego powodu.
Podanie pojedynczej dawki ondansetronu wymiotującym dzieciom chorym na ostry nieżyt żołądkowo-jelitowy jest bezpieczne i skuteczniej, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko utrzymywania się wymiotów, a także ogranicza konieczność nawadniania dożylnego i ryzyko hospitalizacji.
Leczenie uciskowe zwiększa prawdopodobieństwo całkowitego wygojenia owrzodzenia podudzi.
U osób z prawdopodobną chorobą Alzheimera suplementacja kwasu foliowego i witamin z grupy B w dużych dawkach nie opóźnia utraty czynności poznawczych.
U chorych z zaostrzeniem POChP stosowanie GKS ogólnoustrojowo zmniejsza ryzyko niepowodzenia leczenia, skraca czas hospitalizacji, wiąże się z poprawą czynności płuc i zmniejszeniem duszności, natomiast zwiększa ryzyko skutków niepożądanych.
U osób ze świeżo rozpoznaną cukrzycą typu 2 samodzielne oznaczanie glikemii nie poprawiło kontroli glikemii, natomiast wiązało się z większym nasileniem depresji.
U osób po zawale serca przyjmujących klopidogrel zaobserwowano, że jednoczesne przyjmowanie IPP wiązało się z większym zagrożeniem ponownym zawałem serca, w porównaniu z osobami nieprzyjmującymi IPP.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyków wziewnych z MDI ze spejserem, w porównaniu ze stosowaniem tych leków za pomocą nebulizatora, wiąże się z podobnym ryzykiem konieczności hospitalizacji.
U dzieci chorych na astmę przewlekłą lekką stosowanie budezonidu codziennie przez 18 miesięcy umożliwiło lepszą kontrolę astmy niż leczenie budezonidem codziennie przez 6 miesięcy, a następnie stosowanie leku tylko podczas zaostrzeń. Zaobserwowano jednak, że takie postępowanie wiąże się z nieznacznie mniejszym przyrostem wysokości ciała.
Płukanie nosa izotonicznym roztworem soli, stosowane jako uzupełnienie leczenia standardowego, przyśpiesza ustępowanie niektórych objawów przeziębienia i grypy u dzieci oraz zmniejsza ryzyko powtórnego zachorowania w okresie zimowym.
U chorych na cukrzycę typu 2 wyjściowo niewyrównaną i trwającą średnio 11,5 roku (śr. wiek 60 lat) intensywna kontrola glikemii (rozpoczynana glimepirydem lub metforminą i rozyglitazonem w maksymalnych dawkach) w porównaniu z kontrolą standardową (leki jak wyżej w dawkach wynoszących połowę dawki maksymalnej; różnica w osiągniętym odsetku HbA1c 1,5 punktu procentowego) nie wpływa na ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych, powikłań mikroangiopatycznych (z wyjątkiem zmniejszenia odsetka chorych, u których wystąpiło pogorszenie albuminurii), natomiast zwiększa ryzyko poważnych skutków niepożądanych.
U chorych na świeżo rozpoznaną, trwającą krócej niż 2 lata astmę przewlekłą lekką, niewymagających według lekarza prowadzącego stosowania GKS wziewnych, wcześnie rozpoczęte i kontynuowane przez 5 lat stosowanie budezonidu wziewnie w małej dawce w porównaniu z regularnym stosowaniem budezonidu tylko w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji wiązało się z nieco lepszą kontrolą astmy (w pierwszych 3 latach, w porównaniu z placebo) i rzadszym stosowaniem dodatkowych leków przeciwastmatycznych w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji, podczas których wszyscy pacjenci przyjmowali budezonid.
U chorych z niewydolnością serca, głównie w II (blisko 2/3 chorych) i III (ok. 1/3 chorych) klasie NYHA, leczonych zgodnie z aktualnymi wytycznymi, stosowanie przez około 4 lata omega-3 wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, w porównaniu z placebo, zmniejszyło ryzyko zgonu oraz niektórych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
U zdrowych starszych mężczyzn bez osteoporozy suplementacja wapnia w dawce 1200 mg/d (ale nie 600 mg/d) przez 2 lata zwiększyła BMD.
U zaintubowanych dorosłych profilaktyczne stosowanie GKS pozajelitowo (zwłaszcza w 4 dawkach) przed planowaną ekstubacją zmniejsza ryzyko obrzęku krtani po ekstubacji i ponownej intubacji z powodu obrzęku krtani.
U chorych z umiarkowanym lub ciężkim epizodem depresji preparaty dziurawca łagodzą objawy skuteczniej niż placebo i podobnie skutecznie jak leki przeciwdepresyjne oraz rzadziej niż leki przeciwdepresyjne powodują objawy niepożądane będące przyczyną przerwania leczenia.
Irbesartan, w porównaniu z placebo, nie poprawił rokowania u chorych w wieku >=60 lat z niewydolnością serca i zachowaną LVEF.
Suplementacja witaminy E lub witaminy C nie zmniejszyła ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych u mężczyzn w wieku >=50 lat.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć