Dostępne dane nie pozwalają na jednoznaczną ocenę skuteczności choreoterapii u chorych na schizofrenię. Wydaje się, że ten rodzaj leczenia zmniejsza nasilenie objawów negatywnych choroby, ale konieczna jest weryfikacja tych wyników w toku dalszych badań.
U chorych z umiarkowanym lub ciężkim epizodem depresji preparaty dziurawca łagodzą objawy skuteczniej niż placebo i podobnie skutecznie jak leki przeciwdepresyjne oraz rzadziej niż leki przeciwdepresyjne powodują objawy niepożądane będące przyczyną przerwania leczenia.
U dorosłych chorych na reumatoidalne zapalenie stawów trwające >2 lata kontynuowanie leczenia lekami modyfikującymi przebieg choroby (LMPCh) w stałych dawkach, w porównaniu z placebo lub LMPCh w zmniejszanej dawce, wiąże się z mniejszym ryzykiem nawrotu/zaostrzenia choroby. U części chorych uzyskano zmniejszenie dawki lub odstawiono lek. Autorzy sugerują raczej utrzymywanie stałych dawek kontrolujących, a w przypadku decyzji o zmniejszaniu dawki lub odstawianiu leku zalecają, by czynić to stopniowo i powiązać z ciągłym monitorowaniem aktywności choroby oraz gotowością do ponownej intensyfikacji leczenia w przypadku nawrotu/zaostrzenia choroby.
U osób zgłaszających się do lekarza rodzinnego ze świeżymi objawami dyspepsji strategia polegająca na stopniowym zwiększaniu intensywności leczenia zmniejszającego kwaśność soku żołądkowego (strategia leczenia intensyfikowanego) była równie skuteczna i bardziej opłacalna z punktu widzenia społeczeństwa holenderskiego niż strategia leczenia redukowanego.
U chorych na dotychczas nieleczoną inwazyjnie ciężką chorobę wieńcową przezskórna interwencja wieńcowa, w porównaniu z pomostowaniem aortalno-wieńcowym (CABG), wiąże się z większym ryzykiem poważnego zdarzenia sercowego lub naczyniowomózgowego (głównie potrzeby ponownej rewaskularyzacji), ale z mniejszym ryzykiem udaru mózgu w ciągu 12 miesięcy od zabiegu.
U chorych z migotaniem przedsionków, obciążonych zwiększonym ryzykiem udaru mózgu, u których nie można zastosować antagonistów witaminy K, leczenie skojarzone klopidogrelem z kwasem acetylosalicylowym (ASA), w porównaniu z placebo i ASA, zmniejszyło ryzyko poważnych zdarzeń naczyniowych i udaru mózgu, ale zwiększyło ryzyko ciężkiego i dużego krwawienia.
W grupie starannie dobranych zdrowych osób, od których pobrano nerkę do przeszczepienia, ryzyko zgonu i wystąpienia ESRD, stan zdrowia oraz jakość życia były podobne jak w populacji ogólnej.
Stosowanie żelu zawierającego 1,2% fosforan klindamycyny i 2,5% nadtlenku benzoilu było bezpieczne i bardziej skuteczne w leczeniu trądziku pospolitego niż każdy z tych składników podawany osobno.
U chorych na PAD nadzorowane ćwiczenia fizyczne na bieżni ruchomej poprawiły dystans marszu w 6MWT i maksymalny czas marszu na bieżni ruchomej oraz jakość życia, a oporowe ćwiczenia fizyczne wzmacniające siłę mięśniową kończyn dolnych poprawiły maksymalny czas na bieżni mechanicznej i jakość życia.
U chorych z objawami dyspepsji skuteczność porównywanych strategii postępowania oceniona po roku była podobna, a strategia "wykonaj test i lecz" była najbardziej efektywna kosztowo. Autorzy badania zalecają wykonywanie wczesnej endoskopii u chorych w wieku >55 lat lub z objawami alarmującymi, a u pozostałych chorych strategię "wykonaj test i lecz" lub leczenie empiryczne IPP.
Podanie dzieciom przed zabiegiem wycięcia migdałków podniebiennych jednorazowej dawki deksametazonu (zwłaszcza w dawce 0,5 mg/kg mc.) zmniejszyło częstość występowania nudności i wymiotów w okresie pooperacyjnym, jednak istotnie zwiększyło ryzyko krwawienia z loży po usunięciu migdałka.
Stosowanie NSLPZ u chorych z przewlekłą niewydolnością serca wiązało się ze zwiększeniem ryzyka zgonu i hospitalizacji z powodu zawału serca i z powodu niewydolności serca.
Diuretyki, w porównaniu z placebo, zmniejszają ryzyko zgonu i hospitalizacji z powodu zaostrzenia niewydolności serca.
Wenlafaksyna i SSRI zwiększają ryzyko krwawienia z GOPP. Wzrasta ono dodatkowo przy jednoczesnym stosowaniu NLPZ oraz GCS. Dodanie leków hamujących wydzielanie żołądkowe zmniejsza ryzyko krwawienia z GOPP związane ze stosowaniem tylko wenlafaksyny lub SSRI, a także ryzyko związane z podawaniem tych leków łącznie z NLPZ.
Stosowanie fizjoterapii klatki piersiowej jako postępowania wspomagającego standardowe leczenie zapalenia płuc u dzieci nie przyśpieszyło ustępowania objawów klinicznych i nie skróciło czasu hospitalizacji w porównaniu z samym leczeniem standardowym.
Oznaczanie dimeru D umożliwia lepszą identyfikację chorych obciążonych małym lub dużym ryzykiem nawrotu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) po zaprzestaniu leczenia przeciwkrzepliwego z powodu pierwszego w życiu epizodu samoistnej ŻChZZ. Informacja ta może być pomocna w decyzji dotyczącej długości leczenia przeciwkrzepliwego.
U kobiet chorych na jadłowstręt psychiczny o postaci restrykcyjnej lub bulimicznej podawanie olanzapiny w porównaniu z placebo wiąże się z większym prawdopodobieństwem powrotu masy ciała do wartości prawidłowych, zmniejszeniem nasilenia objawów obsesyjnych i dobrą tolerancją, ale nie ze zmniejszeniem nasilenia objawów kompulsyjnych, depresji i lęku.
U chorych na nadciśnienie tętnicze w wieku >=80 lat stosowanie indapamidu (samego lub z peryndoprylem) nie zmniejszyło ryzyka wystąpienia otępienia. Wyniki metaanalizy przeprowadzonej przez autorów badania sugerują korzystny wpływ leczenia hipotensyjnego na ryzyko występowania otępienia.
Azytromycyna lub montelukast podawane jako leki wspomagające u dzieci chorych na astmę przewlekłą o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu nie umożliwiły zmniejszenia dawki wziewnego glikokortykosteroidu bez utraty dostatecznej kontroli astmy.
U niemowląt i dzieci do 2. roku życia, które wymagały hospitalizacji z powodu zapalenia oskrzelików, montelukast, podany na początku choroby, nie zmniejszał, w porównaniu z placebo, nasilenia objawów, nie skracał czasu hospitalizacji i nie wpływał na stężenie cytokin
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć