Anafilaksja i wstrząs anafilaktyczny
Anafilaksja to ciężka, zagrażająca życiu, uogólniona reakcja nadwrażliwości. Najcięższą postać anafilaksji, przebiegającą ze spadkiem ciśnienia tętniczego, stanowi wstrząs anafilaktyczny.
Anafilaksja to ciężka, zagrażająca życiu, uogólniona reakcja nadwrażliwości. Najcięższą postać anafilaksji, przebiegającą ze spadkiem ciśnienia tętniczego, stanowi wstrząs anafilaktyczny.
Zmieniono między innymi definicję astmy i podział ciężkości choroby oraz zmodyfikowano kryteria kontroli astmy (ocena kontroli nie obejmuje już czynności płuc). Zmodyfikowano i sprecyzowano również informacje dotyczące diagnostyki astmy, przedstawiając szczegółowe kryteria służące potwierdzeniu choroby u osób wcześniej nieleczonych oraz u pacjentów już otrzymujących leczenie.
SRUS (solitary recital ulcer syndrome) to stosunkowo rzadka choroba odbytnicy, przeważnie występująca u osób młodych. Wiąże się zwykle z długotrwałym zaparciem; objawia się m.in. bólem, krwawieniem z odbytu i obecnością śluzu w kale; wymaga różnicowania z nieswoistymi zapaleniami jelit.
Wbrew wcześniejszym oczekiwaniom w wytycznych ESC i ESH (2013) pozostawiono β-blokery wśród leków pierwszego wyboru w leczeniu nadciśnienia tętniczego (inaczej niż w brytyjskich wytycznych NICE 2011), utrzymując tym samym 5 głównych klas leków przeciwnadciśnieniowych: diuretyki, β-blokery, blokery kanału wapniowego, inhibitory ACE (ACEI), blokery receptora angiotensynowego (ARB).
Jednym z najważniejszych wydarzeń w dziedzinie reumatologii w 2013 r. było opracowanie zaleceń EULAR dotyczących leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) syntetycznymi i biologicznymi lekami modyfikującymi przebieg choroby (LMPCh).
W minionym roku opublikowano pierwsze europejskie wytyczne dotyczące postępowania w hiponatremii u osób dorosłych, opracowane przez wspólną Grupę Roboczą trzech towarzystw naukowych: European Society of Intensive Care Medicine, European Society of Endocrinology oraz European Renal Association – European Dialysis and Transplantation Association.
Pod koniec 2013 r. ukazały się brytyjskie wytyczne National Institute for Health and Care Excellence (NICE) dotyczące dożylnego leczenia płynami osób dorosłych w szpitalu. Podczas resuscytacji płynowej zalecono stosowanie krystaloidów o stężeniu sodu 130–154 mmol/l, unikanie roztworów skrobi u wszystkich pacjentów, a także rozważenie podawania 4% lub 5% roztworów albuminy jedynie u chorych z ciężką sepsą.
W 2013 r. ukazały się wytyczne American College of Gastroenterology dotyczące rozpoznawania i leczenia ostrego zapalenie trzustki (OZT). Wytyczne te opracowano stosując się do nowych, uzgodnionych rok wcześniej przez międzynarodowe grono ekspertów kryteriów rozpoznania i klasyfikacji OZT oraz definicji różnych stanów występujących w jego przebiegu (tzw. rewizja 2012 Klasyfikacji z Atlanty). Na tej podstawie zaktualizowano rozdział 5.1. Ostre zapalenie trzustki.
W wytycznych European Society of Cardiology (2013) dotyczących stabilnej dławicy piersiowej zmieniono zasady diagnostyki.
W najnowszych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (2012) zmieniły się zalecenia dotyczące rozpoznawania i leczenia nabytych wad serca. Zmieniono wybrane kryteria diagnostyczne i poszerzono wskazania do leczenia operacyjnego w niektórych wadach. Wytyczne te były podstawą aktualizacji rozdziałów: 2.8. Wady zastawki aortalnej, 2.9. Wady zastawki mitralnej, 2.10. Wady zastawki trójdzielnej.
Profesor Kliniki Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Jagiellońskiego, pisarz eseista i filozof medycyny, wiceprezes Polskiej Akademii Umiejętności, animator Akademii Młodych "PAUeczka Akademicka".