Zostajesz wezwany na oddział chorób wewnętrznych z powodu nagłej, znacznej duszności u pacjenta w czasie dyżuru, z prośbą o kwalifikację do inwazyjnej mechanicznej wentylacji płuc.
67-letni pacjent z wywiadem nadciśnienia tętniczego, choroby niedokrwiennej serca, cukrzycy typu 2 i dny moczanowej. Powodem obecnej hospitalizacji jest diagnostyka wtórnych przyczyn nadciśnienia tętniczego z powodu znacznych trudności w optymalizacji farmakoterapii w trybie ambulatoryjnym.
Kilka godzin przed wezwaniem Zespołu Wczesnego Reagowania u pacjenta stwierdzono ciśnienie tętnicze krwi 225/110 mm Hg. Podjęte próby intensyfikacji leczenia hipotensyjnego początkowo lekami doustnymi, a następnie dożylnymi okazały się nieudane. U pacjenta narastała duszność, rozwinęła się niewydolność oddechowa. Przed twoim przybyciem wykonano diagnostykę - RTG klatki piersiowej (poniżej), wykluczono ostry zespół wieńcowy (bez zmian niedokrwiennych w EKG, ultraczuła troponina T w granicach normy). Pacjent nie gorączkował, a w badaniach laboratoryjnych nie stwierdzono cech sugerujących infekcję (prawidłowe stężenie leukocytów, niezwiększone stężenie białka C-reaktywnego - CRP).
Zastajesz pacjenta z maską z workiem rezerwuarowym, z przepływem tlenu 15 l/min (FiO2 ok. 80-90%), ze znaczną dusznością, tachypnoë 34/min. Ciśnienie tętnicze krwi wynosi 190/85 mm Hg, wysycenie hemoglobiny krwi tętniczej tlenem mierzone za pomocą pulsoksymetru 87%. Pacjent jest przytomny, odpowiada logicznie na zadawane pytania).
W wykonanej chwilę przed twoim przybyciem gazometrii krwi tętniczej stwierdzono: pH 7,31, pO2 56 mm Hg, pCO2 30 mm Hg.
W USG płuc stwierdzasz obustronne, rozlane linie B we wszystkich punktach (przednie górne, przednie dolne, PLAPS). Rozpoznajesz kardiogenny obrzęk płuc i postanawiasz zastosować nieinwazyjną wentylację mechaniczną płuc.
Frank Gaillard, Jeremy Jones [CC BY-SA 3.0], via Wikimedia Commons