medycyna praktyczna dla lekarzy
Rak płuca spośród wszystkich chorób nowotworowych stanowi najczęstszą przyczynę zgonów na świecie, w tym w Polsce. Mimo że głównym czynnikiem ryzyka raka płuca pozostaje wciąż czynne palenie tytoniu, to jednak część przypadków diagnozuje się u osób niepalących. Przypadki te przypisywane są zawodowej ekspozycji na różne substancje kancerogenne, w tym zanieczyszczeniu powietrza.
Od wprowadzenia poprzedniej klasyfikacji nowotworów płuca przez WHO istotnym zmianom uległ sposób postępowania diagnostycznego w odniesieniu do raków niedrobnokomórkowych. Rozwój biologii molekularnej, pojawienie się nowych metod terapii (przede wszystkim terapii personalizowanej) spowodowały konieczność zweryfikowania dotychczasowych zasad patomorfologicznego rozpoznawania raka płuca. Wprowadzono także algorytm diagnostyczny dotyczący nie tylko materiału pooperacyjnego, ale również przedoperacyjnego. Zapraszamy do wysłuchania wykładu przybliżającego te zmiany.
W artykule podsumowano wytyczne ACCP dotyczące leczenia chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca w IV stopniu zaawansowania oraz chorych na drobnokomórkowego raka płuca. Poza tym przedstawiono podsumowanie zaleceń na temat postępowania w szczególnych sytuacjach, takich jak obecność synchronicznych pojedynczych przerzutów w mózgu lub nadnerczu czy guzków w innych płatach płuca. Dodatkowo podsumowano metody leczenia wspomagającego u chorych na raka płuca.
W tym artykule przedstawiono podsumowanie wytycznych ACCP dotyczących oceny stopnia zaawansowania oraz metod leczenia chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) w stopniu zaawansowania I–III. U tych chorych podstawą postępowania pozostaje operacja (zwłaszcza oszczędzająca płuco).
Rak płuca jest najczęstszym nowotworem w wielu krajach, w tym w USA i Polsce. W ostatnich latach obserwuje się stopniowe zmniejszenie umieralności na raka płuca wśród mężczyzn, ale rosnącą tendencję u kobiet, u których rak płuca jest najczęstszą przyczyną zgonu (na podstawie danych Krajowego Rejestru Nowotworów).
Osoby starsze nie były i nie są dostatecznie szeroko reprezentowane w badaniach klinicznych, co pociąga za sobą ograniczenie liczby dostępnych danych, a także zmniejszenie dostępności dowodów pierwszego poziomu wiarygodności odnoszących się do postępowania w tej grupie wiekowej.
Autorzy omawianego badania oceniali skuteczność dodatkowego napromieniania płuc u chorych na drobnokomórkowego raka płuca w postaci rozsianej.
W ostatnich latach do leczenia chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca wprowadzono nowe leki ukierunkowane molekularnie, które mogą mieć różne działania niepożądane. Powikłania ze strony oczu wywoływane przez te leki są częstsze niż toksyczności takie jak mielosupresja, zapalenie błon śluzowych jamy ustnej, nudności, wymioty lub zespół ręka-stopa.
Pacjentka zauważyła, że czuje się osłabiona i zaczęła odczuwać duszność przy dużym wysiłku. W uzupełnieniu wywiadu lekarz POZ ustalił, że kobieta w przeszłości nie chorowała na choroby układu oddechowego, nie miała objawów alergii, natomiast od 19. roku życia paliła około pół paczki papierosów dziennie, była także biernie narażona na dym tytoniowy.
Potwierdzono, że dzięki przesiewowemu badaniu wykonywanemu techniką LDCT można zmniejszyć liczbę zgonów z powodu raka płuca. Pełne korzyści ze skryningu uda się osiągnąć, gdy badanie przesiewowe stanie się powszechnie dostępne i będzie prowadzone w sposób maksymalizujący jego skuteczność.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.