U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyku za pomocą MDI przez komorę inhalacyjną jest co najmniej tak samo skuteczne i bezpieczne, jak stosowanie leku w nebulizacji, a u dzieci może być nawet korzystniejsze.
Według autorów przeglądu u chorych na astmę lekką nieprzyjmujących regularnie glikokortykosteroidu wziewnego stosowanie w leczeniu doraźnym budezonidu z formoterolem (B+F) nie ma wyraźnej przewagi nad stosowaniem samego formoterolu lub samej terbutaliny. U dorosłych i dzieci chorych na astmę umiarkowaną lub ciężką, którzy przyjmują B+F regularnie, stosowanie B+F również doraźnie wiąże się z poprawą niektórych parametrów klinicznych i fizjologicznych.
U chorych z zaostrzeniem POChP stosowanie GKS ogólnoustrojowo zmniejsza ryzyko niepowodzenia leczenia, skraca czas hospitalizacji, wiąże się z poprawą czynności płuc i zmniejszeniem duszności, natomiast zwiększa ryzyko skutków niepożądanych.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyków wziewnych z MDI ze spejserem, w porównaniu ze stosowaniem tych leków za pomocą nebulizatora, wiąże się z podobnym ryzykiem konieczności hospitalizacji.
U chorych na przewlekłe zapalenie oskrzeli lub przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) regularne stosowanie doustnych leków mukolitycznych, w porównaniu z placebo, zmniejsza częstość zaostrzeń choroby, skraca czas niesprawności z powodu nasilenia się objawów choroby, oraz nie zwiększa ryzyka działań niepożądanych i zgonu z jakiejkolwiek przyczyny.
Według autorów przeglądu cyklezonid stosowany w dawkach równoważnych jest bezpieczny i równie skuteczny jak beklometazon, budezonid i flutikazon w zakresie poprawy czynności płuc (ocenianej na podstawie PEF i FEV1). Do oceny skuteczności klinicznej leku, zwłaszcza w populacji dziecięcej, konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań.
Według autorów przeglądu w dawkach 1:1 cyklezonid jest równie skuteczny jak beklometazon i budezonid w zakresie poprawy PEF i jak flutikazon w zakresie poprawy czynności płuc (ocenianej na podstawie PEF i FEV1).
Cyklezonid w dawce 50–1600 µg/d w porównaniu z placebo skutecznie poprawia czynność płuc, zmniejsza nasilenie objawów astmy i zużycie leków doraźnych w okresie 12 tygodni. Nie ma danych pozwalających określić długoterminowe efekty stosowania cyklezonidu (częstość zaostrzeń i skutki uboczne).
Różne leki przeciwbakteryjne skutecznie eliminują B. pertussis z nosogardła, jednak nie wpływają na kliniczny przebieg krztuśca. Krótkotrwała antybiotykoterapia jest równie skuteczna jak standardowe leczenie przez 14 dni. Ocena skuteczności profilaktyki poekspozycyjnej krztuśca u dzieci i dorosłych jest niemożliwa ze względu na niewystarczającą liczbę wiarygodnych badań.
Profilaktyczne stosowanie witaminy C p.o. w dużych dawkach nie zmniejsza ryzyka zachorowania na przeziębienie ani nie wpływa znacząco na czas jego trwania i ciężkość przebiegu. Jest ona natomiast skuteczna w zapobieganiu zachorowaniom u osób narażonych na duży wysiłek fizyczny. Podawanie witaminy C osobom już chorym nie wpływa na przebieg przeziębienia.
U chorych na stabilną umiarkowaną lub ciężką przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP), bez zaostrzenia w ciągu ostatniego miesiąca, łączne stosowanie glikokortykosteroidu i długo działającego beta2-mimetyku (LABA; z jednego inhalatora), w porównaniu ze stosowaniem samego LABA, zmniejsza częstość zaostrzeń POChP oraz poprawia jakość życia chorych i czynność płuc, ale zwiększa ryzyko wystąpienia zapalenia płuc i nie wpływa na ryzyko zgonu.
Wareniklina zwiększa szansę zaprzestania palenia i trwałej abstynencji przez rok, w porównaniu z placebo i z bupropionem, przy częstszych objawach niepożądanych, głównie nudnościach. Skuteczność cytyzyny wykazano w jednym badaniu o niskiej jakości.
U chorych na astmę przewlekłą z objawami występującymi pomimo stosowania glikokortykosteroidu wziewnego, dołączenie długo działającego beta2-mimetyku wziewnego, w porównaniu z antagonistą receptora leukotrienowego, zmniejsza ryzyko zaostrzeń wymagających zastosowania glikokortykosteroidu doustnego oraz nasilenie objawów.
Regularne stosowanie doustnego leku mukolitycznego u chorych na przewlekłe zapalenie oskrzeli lub przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) nieco zmniejsza częstość i czas trwania zaostrzeń choroby. Autorzy przeglądu zwrócili uwagę, że korzyść ze stosowania mukolityków może być większa u chorych z częstymi i ciężkimi zaostrzeniami oraz u osób hospitalizowanych z powodu zaostrzenia POChP.
Po zastosowaniu beta-blokera kardioselektywnego u chorych z odwracalnym niewielkim lub umiarkowanym ograniczeniem przepływu powietrza przez drogi oddechowe obserwuje się niewielkie zmniejszenie FEV1, ustępujące po krótkim czasie stosowania leku. Odpowiedź na beta2-mimetyk wziewny jest zachowana u chorych przyjmujących beta-bloker kardioselektywny bez ISA. Stosowanie stosunkowo dużych dawek beta-blokera kardioselektywnego bez ISA nie miało wpływu na FEV1, objawy choroby i potrzebę doraźnego stosowania wziewnego leku rozszerzającego oskrzela.