W artykule przedstawiono wybrane informacje, mające istotne znaczenie w praktyce klinicznej, dotyczące ryzyka krwawienia z przewodu pokarmowego związanego z przyjmowaniem leków przeciwpłytkowych, zapobiegania takim krwawieniom u chorych leczonych pochodną tienopirydyny oraz interakcji inhibitorów pompy protonowej z klopidogrelem.
Przed każdym rozpoczęciem leczenia żywieniowego należy rozważyć możliwość wystąpienia zespołu realimentacji – im większe niedożywienie, tym większe jest ryzyko wystąpienia tego powikłania. Kluczowe znaczenie ma monitorowanie stanu pacjenta i suplementacja niedoborów, a wartość energetyczną posiłków należy zwiększać ostrożnie.
Przedstawione w niniejszym Wydaniu Specjalnym wytyczne dotyczące postępowania w ostrej biegunce u dzieci w Europie zostały opublikowane w 2008 roku przez dwa towarzystwa naukowe – Europejskie Towarzystwo Gastroenterologii, Hepatologii i Żywienia Dzieci (European Society for Paediatric Gastroenterology, Hepatology and Nutrition – ESPGHAN) oraz Europejskie Towarzystwo Chorób Infekcyjnych Dzieci (European Society of Paediatric Infectious Diseases – ESPID)
Wytyczne dotyczące postępowania w ostrej biegunce u dzieci w Europie, oparte na wiarygodnych danych naukowych, stanowią wynik współpracy dwóch towarzystw – European Society for Paediatric Gastroenterology, Hepatology and Nutrition (ESPGHAN) oraz European Society for Paediatric Infectious Disease (ESPID).
Krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego (GOPP) stanowi znaczne obciążenie ekonomiczne i kliniczne. Częstość jego występowania waha się od 48 do 160 przypadków na 100 000 osób dorosłych na rok, a śmiertelność wynosi 10–14%.
Artykuł zawiera opracowane przez polskich ekspertów zalecenia na rok 2010 dotyczące leczenia przeciwwirusowego ostrego wirusowego zapalenia wątroby typu C oraz chorób przewlekłych spowodowanych zakażeniem HCV.
Artykuł zawiera opracowane opracowane przez polskich ekspertów zalecenia na rok 2010 dotyczące leczenia przeciwwirusowego przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B.
Choroba refluksowa przełyku (ChRP) może się objawiać w różny sposób. Poniżej przedstawiono zalecenia dotyczące postępowania w różnych zespołach klinicznych sugerujących refluks żołądkowo-przełykowy (RŻP) i ChRP w poszczególnych grupach wiekowych. Zostały one opracowane na podstawie dostępnych danych naukowych oraz uzgodnionej opinii członków Komitetu przygotowującego niniejsze wytyczne.
Refluks żołądkowo-przełykowy (RŻP) to przemieszczanie się treści żołądkowej do przełyku, niekiedy połączone z regurgitacjami i wymiotami. RŻP jest procesem fizjologicznym dotyczącym wszystkich grup wiekowych. Może występować wielokrotnie w ciągu dnia, najczęściej w trakcie przemijającego rozluźnienia dolnego zwieracza przełyku.
W artykule na podstawie aktualnego stanu wiedzy udzielono odpowiedzi na następujące pytania dotyczące WZW typu B: 1) jakie jest obecnie obciążenie związane z WZW typu B? 2) jaki jest przebieg naturalny WZW typu B? 3) jakie są korzyści i ryzyko związane z poszczególnymi metodami leczenia WZW typu B?; 4) których chorych na WZW typu B należy leczyć? 5) jakie parametry są przydatne w monitorowaniu leczenia i ocenie jego skuteczności? 6) jakie są główne cele i możliwości przyszłych badań nad WZW typu B?
W prezentowanym rozdziale przedstawiono definicje, patofizjologię i epidemiologię OZPŻ i OZDŻ.
Komentowany artykuł stanowi jedną z trzech części europejskich wytycznych ESPID/ESPGHAN dotyczących profilaktyki nieżytu żołądkowo-jelitowego o etiologii rotawirusowej (RVGE); ta część do tej pory nie była publikowana w języku polskim.
Pierwszy raz wytyczne wiodących europejskich towarzystw naukowych ESPID i ESPGHAN przygotowano wspólnie według wiarygodnej metodyki.
W leczeniu ostrej biegunki postępowanie z wyboru stanowi nawadnianie doustne. Pomimo niezmieniającego się od lat zalecenia oraz badań potwierdzających skuteczność takiego postępowania, dzieci chore na ostrą biegunkę często są przyjmowane do szpitala i nawadniane dożylnie. Wynika to prawdopodobnie z przekonania wielu lekarzy o mniejszej skuteczności nawadniania doustnego.
Artykuł ma ułatwić wybór metod skutecznych w profilaktyce RVGE w Europie.
Artykuł zawiera odpowiedzi na 12 pytań klinicznych dotyczących różnych aspektów diagnostyki i leczenia choroby refluksowej przełyku, sformułowanych na podstawie analizy danych naukowych.
Artykuł zawiera wybrane podstawowe informacje na temat mechanizmów działania niepożądanego na przewód pokarmowy niesteroidowych leków przeciwzapalnych, w tym kwasu acetylosalicylowego i klopidogrelu, oraz zalecenia dotyczące zmniejszania ryzyka powikłań żołądkowo-jelitowych podczas stosowania tych leków.
W artykule przedstawiono zwięzłe podsumowanie dyskusji ekspertów zajmujących się leczeniem raka odbytnicy, która odbyła się podczas 9th World Congress on Gastrointestinal Cancer w Barcelonie, w 2007 roku. Przypomniano różne definicje anatomiczne odbytnicy oraz omówiono rolę nowoczesnych badań obrazowych w ocenie zaawansowania raka odbytnicy. Przedstawiono wskazania do stosowania poszczególnych metod leczenia operacyjnego oraz dostępne sposoby leczenia przed- i pooperacyjnego. Omówiono także reguły obowiązujące podczas badań obserwacyjnych.
Wirusowe zapalenie wątroby typu A, B i C - rozpoznanie, leczenie i zapobieganie. Szczególne sytuacje kliniczne.
Polipowatość rodzinna (familial adenomatous polyposis – FAP) to uwarunkowana genetycznie choroba, która odpowiada za mniej niż 1% zachorowań na raka jelita grubego. Klasyczna postać choroby manifestuje się klinicznie obecnością co najmniej 100 polipów jelita grubego oraz szczególnymi objawami pozajelitowymi. Wyróżnia się także postać atypową (odznaczającą się m.in. mniejszą liczbą polipów i ich odmiennym umiejscowieniem; AFAP) oraz postać związaną z mutacją genu MUTYH (MAP). W opracowaniu zwięźle przedstawiono zalecenia ekspertów odnoszące się do sposobu postępowania z chorymi na FAP, AFAP i MAP.