Majaczenie po operacjach stanowi poważne powikłanie, które dotyczy nie tylko osób w starszym wieku i istotnie wydłuża czas hospitalizacji, ryzyko innych powikłań i śmiertelność. Najważniejsze jest jednak to, że w pewnych przypadkach można temu zapobiec.
Ketaminę można stosować w różny sposób – m.in. we wlewach dożylnych, iniekcjach domięśniowych, aerozolu donosowym, a także w formie podjęzykowej lub doustnej.
Na stronie AOTiT ukazała się informacja o udostępnieniu zaleceń postępowania w przypadku pacjentów z long COVID i zespołem post COVID.
Artykuł opisuje obraz kliniczny, diagnostykę oraz metody leczenia zaburzeń OCD. Zapoznaj się z materiałem i przeczytaj komentarz eksperta.
Zaburzenia snu są niejednorodną grupą często występujących problemów zdrowotnych będących przedmiotem zainteresowania lekarzy różnych specjalności. Bezsenności doświadcza 6–15% osób, a zaburzenie to większa ryzyko rozwoju depresji i zachowań samobójczych, a także chorób sercowo-naczyniowych – w tym cukrzycy typu 2.
Problematyka zespołu odstawienia leków przeciwdepresyjnych nadal budzi kontrowersje, mimo że już od czasu wprowadzenia do praktyki medycznej imipraminy – pierwszego trójpierścieniowego leku przeciwdepresyjnego – wiadomo, iż zaprzestanie stosowania leków z tej grupy może mieć niebagatelne następstwa kliniczne.
Późne dyskinezy to hiperkinetyczne zaburzenie ruchowe charakteryzujące się nieregularnymi, nagłymi ruchami – najczęściej mięśni języka, warg, szczęki lub twarzy. U niektórych pacjentów występują nieskoordynowane ruchy tułowia i kończyn. Omawiane zaburzenie najczęściej rozwija się wskutek długotrwałego stosowania antagonistów receptorów dopaminergicznych.
Zalecenia sformułowano na podstawie danych z systematycznego przeglądu piśmiennictwa oraz doświadczenia klinicznego członków grupy roboczej AASM. Ocenione metody leczenia przypisano do 3 kategorii, dzieląc je na interwencje: zalecane, dopuszczalne i niezalecane.
Omówienie zaleceń ułatwiających leczenie osób uzależnionych od nikotyny.
Celem autorów tego artykułu było dokonanie podsumowania aktualnego stanu wiedzy na temat narzędzi diagnostycznych stosowanych w ramach oceny klinicznej pacjentów z podejrzeniem FASD i dokonanie oceny potencjalnego wpływu braku ich standaryzacji w aspekcie praktyki klinicznej, badań naukowych i zdrowia publicznego.
Wobec obecnej sytuacji – pandemii – zasadne staje się przeniesienie (w każdej możliwej sytuacji) kontaktu z pacjentami na formę online lub teleporad.
Mianem perimenopauzy określa się fizjologiczny okres przejściowy u kobiet, związany z procesem przekwitania. Proces ten rozpoczyna się w wieku 40–58 lat i trwa 1–5 lat. Mimo znacznego rozpowszechnienia zaburzeń depresyjnych u pacjentek z omawianej populacji klinicznej, brakuje wytycznych dotyczących zasad postępowania w przypadkach dużej depresji.
Podsumowanie uzgodnionego stanowiska ekspertów British Association for Psychopharmacology i National Association of Psychiatric Intensive Care and Low Secure Units.
W praktyce klinicznej akatyzja często jest nierozpoznawana lub błędnie diagnozowana jako pobudzenie psychotyczne, zespół niespokojnych nóg, lęk, zatrucie alkoholem lub jego odstawienie, bądź jako późne dyskinezy. Dostępne są jedynie nieliczne publikacje na temat zasad postępowania u pacjentów, którzy jej doświadczają. Dlatego autorzy omawianego artykułu stworzyli odpowiednie wytyczne.
Zaburzenia lękowe, depresja i inne zaburzenia psychiczne wiążące się z narażeniem na przewlekły stres występują powszechnie oraz stanowią jeden z najważniejszych powodów orzekania niezdolności do pracy i wcześniejszej emerytury w większości krajów wysoko rozwiniętych.
Pobudzenie psychoruchowe jest częstym problemem klinicznym, będącym niebagatelnym wyzwaniem dla lekarzy różnych specjalności. Nie stanowi odrębnej jednostki nozologicznej, a rozpowszechniona praktyka traktowania tego nieswoistego zespołu zaburzeń behawioralnych jako „problemu psychiatrycznego” może się przyczyniać do istotnego opóźnienia procesu diagnostycznego i terapeutycznego – ze szkodą dla pacjentów.
Zaburzenia te należą do grupy najważniejszych wyzwań klinicznych (nie tylko w psychiatrii) z uwagi na dużą częstość występowania oraz znaczne ryzyko spowodowania istotnych i długotrwałych szkód zdrowotnych zarówno indywidualnych, jak i społecznych. W pracy przedstawiono podsumowanie aktualnego stanu wiedzy dotyczącej zasad postępowania w przypadkach tego niezwykle poważnego i częstego problemu zdrowotnego.
Celem autorów tego projektu było stworzenie krajowych wytycznych postępowania klinicznego dotyczących zasad leczenia chorych na schizofrenię mających złożone potrzeby w zakresie zdrowia psychicznego. Twórcy wytycznych podjęli próbę udzielenia odpowiedzi na 10 pytań.
Wielokierunkowe leczenie bólu zapewniają interdyscyplinarne poradnie leczenia bólu, jednak ich liczba jest zbyt mała w stosunku do liczby chorych z bólem przewlekłym wymagających leczenia. Najłatwiej dostępna jest farmakoterapia, zarówno dla lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej (POZ), jak i dla innych specjalistów.
Zespoły otępienne występują u 5–16% osób w wieku 65–85 lat, zaś u osób po 85. roku życia problem ten może dotyczyć nawet 40% populacji. Wiele z tych osób doświadcza epizodów psychotycznych będących poważnym problemem zarówno dla pacjentów, jak i dla ich opiekunów.