Według władz w Caracas koronawirus dociera do Wenezueli m.in. ścieżkami przemytniczymi, przez liczącą 2119 km granicę z Kolumbią. Według wenezuelskich służb granicznych praktycznie nie da się skontrolować 30 do 50 tys. osób trudniących się zawodowo przemytem i przenoszących towary, których brak w kraju, setkami ścieżek biegnących przez tropikalne lasy nadgraniczne.
Wenezuelskie władze rozpoczęły zakładanie „obozów przymusowej kwarantanny” dla osób legalnie lub nielegalnie przekraczających granice kraju.
Kilka wenezuelskich niezależnych od rządu ośrodków naukowych, wśród nich prywatny Uniwersytet Katolicki i Uniwersytet im. Simona Bolivara, w wyniku swych najnowszych badań określiły dzisiejszą Wenezuelę jako „najbiedniejszy po Gwatemali kraj regionu, a zarazem kraj o największych po Brazylii nierównościach społecznych”. Podstawą ich raportu o stanie państwa były badania, którymi objęto 10 tys. gospodarstw domowych. 79 proc. badanych rodzin żyje w skrajnym ubóstwie. Wenezuelskie PKB spadło bowiem w latach 2013-2019 o 70 proc. Wyżywienie 68 proc. ludności, to mniej niż 2 tys. kalorii dziennie na osobę, a tylko 32 proc. spożywa wystarczającą ilość protein.
"Tylko w Gwatemali niedożywienie ludności jest większe niż w Wenezueli" – stwierdził socjolog z Uniwersytetu Katolickiego Luis Pedro Espana.
Głęboki kryzys społeczny wywołany spadkiem cen ropy naftowej, która stanowi podstawę wenezuelskiej gospodarki, kryzys polityczny oraz sankcje ekonomiczne zastosowane przez Stany Zjednoczone wobec rządu Maduro nieuznawanego m.in. przez państwa Unii Europejskiej oraz przez demokratycznie wybrany wenezuelski parlament sprawiły, że za rządów Maduro 4 mln osób emigrowały z kraju.
2 338 955 wenezuelskich rodzin zarabia miesięcznie mniej niż wynosi oficjalna płaca minimalna - 87 802 pesos, czyli w 44 USD.
„Wszyscy są biedni, ponieważ nie ma dóbr do podziału” – stwierdził socjolog.
