Największy błąd. Jeszcze nie rozpoczął się rok szkolny, a już mamy pierwsze przypadki… nie, nie koronawirusa (to swoją drogą, owszem, wirus już dotknął kilka placówek), ale chaosu decyzyjnego na linii szkoły-samorządy-sanepid. Szkoły i gminy, które dostały pozytywną decyzję inspekcji sanitarnej co do możliwości późniejszego rozpoczęcia nauczania stacjonarnego, na kilka dni przed 1 września dowiedziały się, że jednak muszą się fizycznie otworzyć. I choć minister edukacji twierdzi, że wnioski o zgodę na nauczanie zdalne były uzasadnione strachem albo umotywowane politycznie, wydaje się, że to właśnie parcie za wszelką cenę do sukcesu, czyli rozpoczęcia stacjonarnego nauczania w terminie.
Minister edukacji posługuje się przy tym argumentem, że Polska kroczy tą samą drogą, co zdecydowana większość krajów Europy. To prawda, zdecydowana większość państw proklamowała powrót dzieci i młodzieży do szkół. Jednocześnie jednak w krajach tych wprowadzono cały szereg modyfikacji – od obowiązku zakrywania nosa i ust, po zmniejszenie liczebności klas – tak, by powrót ten był bezpieczny. W Polsce realna zmiana to środki do higieny rąk w każdej klasie. Czy to wystarczy?
Największe wyzwanie. Oczywiście – rok szkolny. Nie ma wątpliwości, że dzieci powinny wrócić do szkół i należy zrobić wszystko, by mogły do nich chodzić jak najdłużej. By to było możliwe, wszyscy – i uczniowie, i rodzice, i nauczyciele, i w końcu – decydenci – muszą być gotowi do, jakkolwiek górnolotnie by to nie brzmiało, poświęceń. W warunkach „nowej normalności” nie da się utrzymać edukacji stacjonarnej taką, jaką znamy sprzed pandemii. Tymczasem MEN robi wszystko, byśmy uwierzyli, że szkoły mogą funkcjonować praktycznie bez zmian (tak, środek do dezynfekcji w każdej klasie to o wiele za mało, by dostosować szkołę do koegzystencji z koronawirusem). Na podział klas, na naukę zmianową, na okrojenie podstawy programowej, przeniesienie części zajęć do nauczania zdalnego (są przedmioty, które z powodzeniem mogłyby być realizowane przez uczniów nawet nie on-line, a w formie projektów) nie ma przyzwolenia. Nie ma pieniędzy. Nie ma, przede wszystkim, wizji.
