W roku 1981 nadano mi tytuł profesora nadzwyczajnego, a w roku 1986 – zwyczajnego. Otworzyło to drogę do powołania Zespołu Anestezjologów Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 (1960-1964), później przekształconego w Zakład Anestezjologii AM (1964 r.), a następnie w roku 1981 w Katedrę Anestezjologii i Intensywnej Terapii, w skład której wchodziły również zespoły anestezjologów z PSK3 (Działdowska), PSK4 (Litewska). We wszystkich tych miejscach utworzono OIOM (których głównym konstruktorem był zawsze dr Sabiniewicz).
Wraz z uruchomieniem Centralnego Szpitala Klinicznego przeniósł się tam dr Janusz Kącki jako szef Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii".
Na początku lat 60. XX w. zainicjował powstanie Studenckiego Koła Naukowego "Ankona", które do dziś skupia kolejne pokolenia anestezjologów.
Kładł podwaliny rozwoju powojennej anestezjologii i reanimacji. Był autorem, a biegle władając kilkoma językami obcymi również tłumaczem podstawowych podręczników anestezjologii i reanimacji. Przetłumaczył także wiele naukowych książek z różnych dziedzin medycyny. Teksty, które wychodziły spod pióra Profesora, charakteryzowały się wdziękiem stylistycznym połączonym z precyzją i jasnością wywodu.
W latach 1971-1974 był prezesem Towarzystwa Anestezjologów Polskich, od 1970 do 1981 – asystentem Specjalisty Krajowego w zakresie anestezjologii (prof. Stanisława Pokrzywnickiego), a do 1995 r. – członkiem nadzoru specjalistycznego w swojej dziedzinie w charakterze specjalisty regionalnego dla województwa warszawskiego i płockiego. W latach 1978-1986 był członkiem Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej, kierując tam w latach 1980-1982 zespołem do spraw medycyny niekonwencjonalnej. W latach 1979-1985 był wiceprezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, odpowiadając w tym gronie między innymi za reaktywowanie Izb Lekarskich, czyli samorządu lekarskiego, ostatecznie powołanego w 1989 r. W 1982 roku otrzymał tytuł zagranicznego członka Brytyjskiego Kolegium Anestezjologów.
