Lista działań, jakie rząd może (powinien) podjąć, jest stosunkowo krótka, ale konkretna. Rozpoczyna ją wprowadzenie obowiązkowych szczepień dla niektórych grup pracowników, w tym – przede wszystkim – dla pracowników ochrony zdrowia i wszystkich, mających stały i długotrwały kontakt z osobami o obniżonej odporności (placówki opiekuńcze). Nie może być argumentem twierdzenie o wysokim poziomie zaszczepienia kadry medycznej, bo ten „wysoki poziom” (czyli ponad 90 proc.) dotyczy wyłącznie lekarzy i lekarzy dentystów. We wszystkich innych zawodach, dla których resort zdrowia gromadzi dane – jest niższy. Eksperci podkreślają, że ogniska zakażeń COVID-19 w szpitalach, w sytuacji gdy istnieje szczepionka, mogą być – i prawdopodobnie będą – podstawą do pozwów cywilnych o odszkodowanie ze strony pacjentów i ich rodzin. Zwłaszcza, że polityka Ministerstwa Zdrowia stwarza wręcz cieplarniane warunki do szerzenia się takich zakażeń. Decyzja, nakazująca leczenie specjalistyczne pacjentów z potwierdzonym COVID-19 nie w wybranych szpitalach, ale w tych, do których pacjent trafia ze swoim pozacovidowym problemem już skutkuje rozsiewaniem wirusa na innych chorych.
Kolejny krok to certyfikat covidowy, uprawniający do korzystania z wybranych usług czy aktywności. Krok, na który – poza Polską – zdecydowały się już niemal wszystkie kraje (niektóre, jak Francja czy Włochy, jeszcze w wakacje, inne, jak Łotwa, Rumunia czy Bułgaria – dopiero w ostatnich tygodniach, gdy krzywa zakażeń wystrzeliła w górę).
Największy znak zapytania. Polityka. Co powstrzymuje rząd od bardziej zdecydowanych działań, które – co do tego nie ma wątpliwości – mogłyby powstrzymać tempo szerzenia się SARS-CoV-2, a co za tym idzie, zmniejszyłyby obciążenie systemu ochrony zdrowia i pozwoliły – być może – na kontynuowanie „spłacania długu zdrowotnego” lub przynajmniej jego niepowiększanie? Tu nie ma wątpliwości: postawy elektoratu PiS lub – szerzej – tego, o które Zjednoczona Prawica ma aspiracje walczyć.
Dowód? Ostatnie posiedzenie Sejmu i piątkowe głosowania, które podsumowała posłanka (wciąż) Prawa i Sprawiedliwości, Anna Siarkowska, zaangażowana w zwalczanie rządowej strategii walki z pandemią z pozycji „antycovidowych” (liderka parlamentarnego Zespołu ds. sanitaryzmu). W wypowiedzi dla jednego z prawicowych tygodników wprost stwierdziła ona zresztą, że przy okazji rekonstrukcji rządu stanowisko ministra zdrowia powinien stracić Adam Niedzielski. Bo, rzekomo, sprzyja pomysłom „segregacji sanitarnej”.
Posłanka stała na czele grupy posłów, którzy chcieli wprowadzić do porządku obrad Sejmu projekt ustawy o zakazie „segregacji sanitarnej” (czyli, również, ewentualnego wprowadzenia certyfikatu covidowego na użytek wewnętrzny). Sejm się na to nie zgodził, a klub Prawa i Sprawiedliwości w lwiej części głosował przeciw. Jednak mimo negatywnej rekomendacji klubu PiS, aż trzynastu posłów poparło ten wniosek, w tym szef Solidarnej Polski Zbigniew Ziobro (a także m.in. Janusz Kowalski). Ponadto, dziewięciu posłów się wstrzymało (m.in. Sebastian Kaleta czy Jacek Ozdoba, również z Solidarnej Polski), a kolejnych dziewięciu po prostu nie głosowało. „Widać, że temat ten budzi coraz żywsze emocje wśród posłów i coraz większy sprzeciw. Wyniki tego głosowania powinny więc dać kierownictwu Klubu PiS mocno do myślenia” – mówiła Siarkowska tygodnikowi „Do Rzeczy”.
Wynik głosowania nie jest zaskoczeniem. Od tygodni, wręcz od miesięcy informujemy, że kwestia szczepień i ich roli w hamowaniu pandemii dzieli Zjednoczoną Prawicę. I że choć premier, prezes PiS i inni politycy PiS, również minister zdrowia, apelują o szczepienie się, rząd nie podejmuje twardych inicjatyw, bo boi się zarówno spadku poparcia, jak i otwartego konfliktu w koalicji. A co najmniej – kolejnego dowodu, że Zjednoczona Prawica jest prawicą skonfliktowaną w najbardziej fundamentalnych kwestiach.
