Na podstawie § 17 rozporządzenia w przypadkach innych świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych udziela się świadczeń (innych niż określone w § 11, § 15 i § 16 rozporządzenia) osobie zaszczepionej przeciwko COVID-19 będącej świadczeniobiorcą bez konieczności wykonania testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2. Z przepisu § 17 rozporządzenia wynika więc także, że placówka medyczna udzielająca świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych może uzależnić wykonanie świadczenia medycznego w zależności od wykonania testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2 lub okazania zaświadczenia o zaszczepieniu przeciw COVID-19.
Badania przesiewowe nie służą jednak uzasadnieniu odmowy przyjęcia do szpitala, lecz mają na celu wdrożenie odpowiednich działań zapobiegających szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych – w szczególności organizacji pobytu pacjenta adekwatnie do stanu jego zdrowia z zapewnieniem warunków izolacji pacjentów z zakażeniem lub chorobą zakaźną oraz pacjentów szczególnie podatnych na zakażenia szpitalne (zgodnie z art. 11 i art. 14 ust. 1 pkt 3 b) ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r., poz. 1845 z późn. zm.). Ogólny obowiązek ustawowy wdrożenia działań zapobiegających szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych jest niezależny od źródła finansowania świadczeń opieki zdrowotnej oraz ogłoszenia stanu epidemii. Przepisy art. 11 i art. 14 ust. 1 pkt 3 b) ustawy zakaźnej są więc podstawą prawną do wykonywania wymazów przesiewowych w kierunku zakażeń szczepami lekoopornymi pacjentów przyjmowanych do szpitala. Badania przesiewowe nie są jedyną metodą zapobiegania przenoszeniu chorób zakaźnych (stosowany jest m.in. wywiad epidemiologiczny, mierzenie temperatury, przyjęcia poprzedzone 14-dniową kwarantanną na oddziale obserwacyjnym).
