Nasi redaktorzy polecają lekturę najciekawszych artykułów, które ukazały się ostatnio w prasie medycznej.
Analogi insuliny vs insulina izofanowa w leczeniu cukrzycy typu 2
Crowley M.J., Maciejewski M.L.: Revisiting NPH Insulin for Type 2 Diabetes: Is a Step Back the Path Forward? JAMA, 2018 Jul 3; 320 (1): 38-39. doi: 10.1001/jama.2018.8033. PubMed PMID: 29936528
Stosowanie analogów insulin podstawowych i insuliny izofanowej (neutral protamine Hagedorn – NPH) w początkowym leczeniu chorych na cukrzycę typu 2 powodowało podobne efekty metaboliczne.
Zasadność rozpoczynania insulinoterapii u pacjentów z cukrzycą typu 2 od analogów insuliny vs insuliny izofanowej nie jest jednoznaczna, nawet po uwzględnieniu 2–10 razy większego kosztu leczenia analogami insuliny.
W badaniu kohortowym z retrospektywnym zbieraniem danych przeanalizowano efekty stosowania różnych insulin u >25 400 pacjentów przyjętych do szpitala lub szpitalnego oddziału ratunkowego (SOR) z powodu hipoglikemii w ciągu 1 roku od początku leczenia. W obu przypadkach wyniki nie były istotne statystycznie, stwierdzono jednak nieznaczną przewagę na korzyść insuliny izofanowej: dla przyjęcia na SOR i hospitalizacji odsetek wynosił 8,8 zdarzeń na 1000 osobolat u pacjentów leczonych insuliną izofanową oraz 11,9 zdarzeń na 1000 osobolat u pacjentów leczonych analogami insuliny. Podobne wyniki zaobserwowano u pacjentów dopasowanych pod względem różnych czynników ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Stężenie hemoglobiny glikowanej (HbA1c) zmniejszyło się z 9,4% w obu grupach do 7,9% w grupie otrzymującej insulinę izofanową oraz do 8,2% w grupie leczonej analogami insuliny.
W towarzyszącym komentarzu redakcyjnym autorzy podają w wątpliwość sens stosowania nowszych, coraz droższych rodzajów analogów insuliny.
Korzyści ze stosowania manewrów rekrutacyjnych u pacjentów z ARDS
Stosowanie manewrów rekrutacyjnych pęcherzyków płucnych u pacjentów z niedotlenieniem związanym z zespołem ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) nie przynosiło jednoznacznych korzyści.
Lekarze w codziennej praktyce mierzą się z wyzwaniem, jakim jest głębokie, utrzymujące się niedotlenienie u pacjentów z ARDS. Zastosowanie w tej sytuacji manewrów rekrutacyjnych pozostaje kontrowersyjne.
W metaanalizie autorzy uwzględnili dane z 7 badań z randomizacją, którymi objęto 2480 pacjentów. Oszacowane ryzyko zgonu, choć nieznacznie mniejsze w grupie, w której wykonano manewry rekrutacyjne, nie uległo istotnej redukcji (podczas najdłuższego okresu obserwacji ryzyko względne wynosiło 0,93; 95% CI: 0,80–1,08). Okresy pobytu chorych na oddziale intensywnej terapii i w szpitalu były podobne.
Autorzy podsumowują, że manewry rekrutacyjne nie przynoszą korzyści u pacjentów wentylowanych zgodnie z obecnymi standardami.
Efekty przezczaszkowej stymulacji magnetycznej w leczeniu depresji
Nie wykazano przewagi powtarzanej przezczaszkowej stymulacji magnetycznej (repetitive transcranial magnetic stimulation – rTMS) nad pozorną stymulacją u pacjentów z dużą, oporną na leczenie depresją, objętych opieką medyczną w ramach amerykańskiego systemu ochrony zdrowia dla weteranów (Veterans Affairs).
Badaniem z randomizacją objęto 164 weteranów w większości płci męskiej, przebywających w centrach medycznych dla weteranów chorujących na depresję oporną na leczenie – zgodnie z definicją niepoddającą się terapii po ≥2 próbach podawania leków. Plan leczenia obejmował od 20 do 30 sesji przezczaszkowej stymulacji magnetycznej lewej kory przedczołowej w blokach po 5 sesji w ciągu od 5 do 12 dni. Podczas każdej sesji wykonywano 4000 impulsów stymulujących (10 Hz) lub impulsów pozorowanych. Wszyscy pacjenci kontynuowali rozpoczęte wcześniej leczenie farmakologiczne.
Pod koniec fazy aktywnej leczenia remisja depresji wystąpiła u 40,7% pacjentów otrzymujących przezczaszkową stymulację magnetyczną, w porównaniu z 37,4% tych, którzy otrzymywali interwencję pozorowaną (różnica nieistotna statystycznie).
Autorzy skomentowali bardzo duży odsetek remisji depresji w obu grupach i ten efekt przypisali bliskiemu kontaktowi z personelem medycznym z prawie codziennymi interakcjami oraz ścisłemu nadzorowi nad przyjmowanymi jednocześnie lekami. Zauważyli także, że brak różnic między grupami nie pokrywa się z poprzednim badaniem z udziałem cywilów, w którym poprawę zaobserwowano u 14% pacjentów leczonych powtarzaną przezczaszkową stymulacją medyczną – w porównaniu z 5% z grupy kontrolnej.
