U chorych z owrzodzeniami żylnymi podudzi dodanie do standardowego leczenia terapii ultradźwiękami raz w tygodniu przez 12 tygodni nie przyśpieszyło gojenia rany, nie poprawiło jakości życia, nie zmniejszyło częstości nawrotu owrzodzenia i wiązało się z częstszym występowaniem skutków niepożądanych innych niż poważne.
U dorosłych chorych na cukrzycę typu 2 z normoalbuminurią przyjmowanie przez 3 lata olmesartanu, w porównaniu z placebo, wiązało się z opóźnieniem wystąpienia mikroalbuminurii.
Stosowanie Lactobacillus rhamnosus GG u dzieci w wieku 5–17 lat chorych na czynnościowe zaburzenia przewodu pokarmowego związane z bólem brzucha, zwiększyło (w porównaniu z placebo) szansę na ustąpienie lub zmniejszenie dolegliwości, zwłaszcza u dzieci z zespołem jelita drażliwego.
U chorych na cukrzycę typu 1 z mikroalbuminurią często występuje zarówno progresja do makroalbuminurii i zmniejszenia GFR, jak i regresja do normoalbuminurii.
Czy u chorych na PChN niższe docelowe ciśnienie tętnicze (<125/75 lub <130/80 mm Hg) w porównaniu z wyższym (<140/90 mm Hg) zmniejsza ryzyko niewydolności nerek i zdarzeń sercowo-naczyniowych, czy jest bezpieczne oraz czy białkomocz ma wpływ na wyniki?
Uzyskane wyniki pozwalają wykluczyć możliwość zwiększenia ryzyka zawału serca przez ARB (nawet bezwzględne zwiększenie ryzyka o 0,3%) w łącznym porównaniu z placebo lub innym leczeniem aktywnym. ARB zmniejszają ryzyko udaru mózgu, niewydolności serca i cukrzycy.
Memantyna wpływała korzystnie na ogólny stan kliniczny i zaburzenia zachowania u chorych na otępienie z ciałami Lewy'ego w łagodnym lub umiarkowanym stadium zaawansowania, ale nie przynosiła korzyści klinicznych u chorych z otępieniem w chP.
U chorych na PChN wzrost stężenia fosforu w surowicy wiąże się z większym ryzykiem zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych, wzrost stężenia PTH – z podobnym ryzykiem zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych, a wzrost stężenia wapnia – z podobnym ryzykiem zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, ale większym ryzykiem zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
U chorych na przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego/przewlekły zespół bólowy miednicy mniejszej największą poprawę w zakresie nasilenia objawów przynosi leczenie skojarzone .-blokerem i antybiotykiem.
U chorych z niedowładem lub porażeniem połowiczym po świeżym udarze niedokrwiennym zastosowanie fluoksetyny w ciągu 5–10 dni od udaru w połączeniu z fizjoterapią przyspiesza odzyskiwanie sprawności ruchowej.
U młodzieży w wieku >13 lat oraz u młodych dorosłych obciążonych bardzo dużym ryzykiem wystąpienia zaburzeń psychotycznych stosowanie suplementacji WKT ω-3 w porównaniu z placebo zmniejsza ryzyko progresji obecnego stanu psychicznego do pełnoobjawowej psychozy oraz zmniejsza nasilenie objawów pozytywnych, negatywnych i ogólnych oraz poprawia funkcjonowanie.
W leczeniu zakażenia Helicobacter pylori metodą pierwszego wyboru jest tzw. potrójna terapia eradykacyjna, polegająca na stosowaniu klarytromycyny, amoksycyliny i inhibitora pompy protonowej.
Codzienne przyjmowanie ASA w dawce 75–1200 mg zmniejsza ryzyko zgonu z powodu nowotworu złośliwego.
W tym przeglądzie systematycznym z metaanalizą 25 RCT autorzy zadali pytanie, czy u chorych na ChSN bez towarzyszącego nadciśnienia tętniczego stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zgonu i zdarzeń sercowo-naczyniowych.
Dzieci należące do grupy SOB w okresie szkolnym i jednocześnie prezentujące objawy sugerujące obecność zaburzeń psychicznych, są obarczone większym ryzykiem konieczności leczenia szpitalnego lub stosowania psychofarmakoterapii w przyszłości.
Wiele pojedynczych objawów klinicznych może pomagać w rozpoznawaniu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (ZOMR) u dzieci. Jednak żaden z nich nie decyduje o rozpoznaniu.
U chorych na ChSN suplementacja witamin z grupy B ani ω-3 PUFA nie wiązała się z istotnymi korzyściami klinicznymi.
U dzieci w wieku 4–8 lat chorych na ADHD zastosowanie restrykcyjnej diety eliminacyjnej (w porównaniu z normalną dietą) czasowo złagodziło objawy choroby, jednak po wprowadzeniu normalnej diety objawy ponownie się nasiliły.
U chorych w wieku podeszłym przyjmujących blokery kanału wapniowego jednoczesne przyjmowanie erytromycyny lub klarytromycyny zwiększało ryzyko hospitalizacji z powodu hipotensji lub wstrząsu, natomiast nie stwierdzono takiego związku dla azytromycyny.