Zadaniem komunikacji zdrowotnej jest analiza powstawania informacji zdrowotnych, sposób ich przekazywania, a także badanie ich wpływu na pacjentów, społeczności, instytucje czy politykę zdrowotną. Aby móc cieszyć się dobrym zdrowiem, niezbędny jest dostęp do odpowiednich informacji.
Zdrowie jest ważne dla każdego. Najmniejsze zaniedbanie może rzutować na stan organizmu i wpływać na codzienne funkcjonowanie. Wraz z rozwojem medycyny powstają coraz to nowsze sposoby walki z chorobami. Również przekazy medialne, jako obszerne źródła informacji, coraz bardziej uczulają człowieka na aspekty życia związane z dbaniem o własne dobre samopoczucie.
Mamy w Polsce mniejszość językowo-kulturową, o której wiemy bardzo niewiele, a nasze zachowania względem
niej często bywają niezręczne. Głusi,1 bo właśnie tej społeczności dotyczy artykuł, mają swoją kulturę,
zwaną kulturą Głuchych. Jej fundamentem
jest język – polski język migowy.
Pacjent zagubiony w obcym środowisku instynktownie
pragnie kontaktu z bliskimi osobami oraz
tymi, którzy stanowili dla niego codzienne oparcie.
Stąd też w KEL w artykule 19 czytamy: „Chory w trakcie leczenia
ma prawo do korzystania z opieki rodziny
lub przyjaciół, a także do kontaktów z duchownym. Lekarz powinien odnosić się
ze zrozumieniem do osób bliskich choremu
wyrażających wobec lekarza obawy o zdrowie i życie chorego”
Lekarz może nie informować pacjenta o stanie jego zdrowia bądź o leczeniu, jeśli
pacjent wyraża takie życzenie. Informowanie
rodziny lub innych osób powinno być
uzgodnione z chorym. (KEL)
Autorka przygotowała niniejszy krótki poradnik, aby wesprzeć lekarzy w przyjmowaniu postawy partnerstwa oraz rozwoju efektywnej i skutecznej komunikacji interpersonalnej.
Pacjentka, lękając się, może wybiórczo przyjmować przekazywane dane albo doszukiwać się dowodów braku profesjonalizmu lekarza lub lekceważenia z jego strony.