Wytyczne EFNS dotyczące leczenia stanu padaczkowego u dorosłych

30.07.2010
EFNS guideline on the management of status epilepticus in adults
H. Meierkord1, P. Boon2, B. Engelsen3,4, K. Göcke5, S. Shorvon6, P. Tinuper7, M. Holtkamp8
European Journal of Neurology 2010; 17: 348–355
Copyright © 2010 EFNS. Reproduced with permission of John Wiley & Sons Inc.

1 Institute of Neurophysiology, Charité – Universitätsmedizin Berlin, Berlin, Niemcy; 2 Department of Neurology, Ghent University Hospital, Gandawa, Belgia; 3 Department of Neurology, Haukeland University Hospital, Bergen; 4 Department of Clinical Medicine, University of Bergen, Bergen, Norwegia; 5 Deutsche Epilepsievereinigung e.V., Berlin, Niemcy; 6 Institute of Neurology, University College London, Londyn, Wielka Brytania; 7 Department of Neurological Sciences, University of Bologna, Bolonia, Włochy; 8 Department of Neurology, Charité – Universitätsmedizin Berlin, Berlin, Niemcy

Tłumaczył dr med. Wojciech Turaj
Skróty: GABA – kwas gamma-aminomasłowy, NMDA – N-metylo-D-asparaginian

Celem przedstawianego artykułu jest przegląd i ocena wiarygodności danych naukowych dotyczących różnych strategii leczenia stanu padaczkowego u dorosłych. W bazach MEDLINE i EMBASE wyszukano artykuły dotyczące tego zagadnienia opublikowane od 1966 roku do stycznia 2005 roku. W aktualnej wersji dokumentu uwzględniono również wszystkie istotne publikacje, które ukazały się od stycznia 2005 roku do stycznia 2009 roku. Przeszukano ponadto Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL). Podstawą przedstawionych zaleceń są dane pochodzące z analizowanych artykułów oraz opinie autorów wytycznych dotyczące znaczenia danej pracy dla badanego zagadnienia. Zalecenia sformułowano, stosując procedurę stopniowego ustalania wspólnego stanowiska. Jeżeli odpowiednie dane naukowe były niedostępne, ale wspólne stanowisko było jednoznaczne, autorzy wytycznych określali swoją opinię jako wskazówkę dobrej praktyki klinicznej. Preferowanym sposobem leczenia uogólnionego drgawkowego stanu padaczkowego jest dożylne podanie 4–8 mg lorazepamu albo 10 mg diazepamu i bezpośrednio po nim fenytoiny w dawce 18 mg/kg mc. Jeżeli 10 min po wstrzyknięciu pierwszego leku napad trwa nadal, zaleca się podanie powtórnej dawki 4 mg lorazepamu lub 10 mg diazepamu. Jeżeli uogólniony drgawkowy stan padaczkowy okaże się oporny na takie leczenie, należy zastosować barbiturany, midazolam lub propofol w dawkach wywołujących znieczulenie ogólnie; dawkowanie leków znieczulenia ogólnego zwiększa się pod kontrolą zapisu EEG do uzyskania czynności z naprzemiennymi okresami wyładowań i stłumienia wyładowań (burst suppression), którą należy utrzymywać co najmniej przez 24 h. Początkowe leczenie niedrgawkowego stanu padaczkowego zależy od jego typu i przyczyny. Stan padaczkowy napadów częściowych złożonych leczy się tak samo jak uogólniony drgawkowy. Jeżeli jednak okaże się oporny na leczenie, zamiast leków znieczulenia ogólnego należy podawać dożylnie kolejne leki przeciwpadaczkowe: lewetyracetam, fenobarbital lub kwas walproinowy. Stan padaczkowy z minimalnymi objawami ruchowymi (subtle status epilepsticus) u większości pacjentów wymaga podania dożylnie leków znieczulenia ogólnego.

Napisz do nas

Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek, zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.