Prof. Katarzyna Kotulska-Jóźwiak omawia wyniki leczenia nusinersenem dziewczynki w wieku nastoletnim. Materiał zawiera rejestracje najważniejszych z perspektywy pacjentki postępów w leczeniu.
Specjalistka w leczeniu SMA, dr Małgorzata Szymańska, analizuje dwa przypadki dorosłych pacjentów leczonych nusinersenem w Klinice Neurologii w Zabrzu.
W patomechanizmie obrzęku naczynioruchowego w istotnym stopniu uczestniczy bradykinina. Warto pamiętać, że risperidon zwiększaja jej stężenie i nie powinien być stosowany u pacjentów, u których w przeszłości wystąpiły polekowe działania niepożądane pod postacią obrzęku.
W piątym dniu po rozpoczęciu stosowania agomelatyny u pacjenta wystąpił ból głowy, który nie przechodził pomimo przyjmowania kolejno lub naprzemiennie: ibuprofenu, ketoprofenu, metamizolu i paracetamolu.
U pacjentki cierpiącej na zaburzenia afektywne dwubiegunowe rozpoznano chorobę refluksową. Po pięciu dniach od wdrożenia do terapii pantoprazolu i itopridu pacjentka stwierdziła nieprzyjemny zapach moczu o dziwnym gnilnym charakterze oraz równocześnie niesmak w ustach.
Początkowo pacjentka zaczęła przyjmować dostępne bez recepty leki przeciwbólowe. Z uwagi na fakt, że ból języka nie ustępował, poddano ją konsultacji stomatologicznej, laryngologicznej, gastroenterologicznej i neurologicznej, podczas których nie ustalono żadnych odchyleń od stanu prawidłowego ani żadnych organicznych przyczyn bólu.
Opisany przypadek zwraca uwagę na praktykę częstego przyjmowania leków i suplementów roślinnych jednocześnie z lekami stosowanymi w psychiatrii.
W związku z przewlekłymi szumami usznymi, które wywołały zaburzenia nastroju i bezsenność, pacjentka zgłosiła się do lekarza psychiatry.
Farmakoterapia cukrzycy typu 2 od ponad 10 lat przeżywa bardzo dynamiczny rozwój. W połowie poprzedniej dekady zaczęto wprowadzać do praktyki klinicznej leki inkretynowe, w 2012 roku pojawiły się inhibitory SGLT-2, a w ostatnich latach nowe preparaty długo działających analogów insuliny.
Pacjentka zaczęła odczuwać napadowy ból umiejscowiony w obrębie lewego oczodołu i w jego okolicy. Początkowo napady bólu występowały 1–2 razy w ciągu dnia, ale po tygodniu ich częstość zwiększyła się do około 10 na dobę.
Chorzy po utracie kończyny doświadczają bardzo dużego stresu. Skuteczne postępowanie przeciwbólowe oraz odpowiednie wsparcie psychologiczne w bezpośrednim okresie pourazowym powinno być priorytetem zespołu zajmującego się leczeniem chorego.