Pojęcie "zespół Cushinga" (ZC) dotyczy grupy zmian klinicznych wywołanych długotrwałym oddziaływaniem na ustrój nadmiernych stężeń glikokortykosteroidów (GKS).
Niezajmujący się specjalnie endokrynologią lekarz ogólnie praktykujący, a może nawet internista lub inny lekarz zajmujący się szczególnie nadciśnieniem tętniczym może być zdziwiony faktem narastającej w ostatnich 10 latach liczby prac poświęconych aldosteronowi.
W drugiej części podsumowania rekomendacji Polskiej Sieci Guzów Neuroendokrynnych przedstawiono ogólne zasady leczenia nowotworów neuroendokrynnych żołądkowo-jelitowo-trzustkowych. Omówiono także odrębności odnoszące się do leczenia tych nowotworów w poszczególnych lokalizacjach narządowych. Pierwsza część artykułu, która ukazała się w poprzednim zeszycie MP - Onkologii, poświęcona była zasadom diagnostyki guzów neuroendokrynnych.
Polskie zalecenia dotyczące diagnostyki i leczenia guzów neuroendokrynnych zostały przyjęte z wielkim uznaniem przez środowisko lekarskie. Inicjatorom ich wydania, z prof. Beatą Kos-Kudłą na czele, należy pogratulować umiejętności zebrania wybitnych przedstawicieli wielu dyscyplin medycznych i wypracowania wspólnego stanowiska, przedstawionego w serii artykułów opublikowanych w "Endokrynologii Polskiej" w ubiegłym roku.
W pierwszej części podsumowania rekomendacji Polskiej Sieci Guzów Neuroendokrynnych przedstawiono ogólne zasady diagnostyki biochemicznej, patomorfologicznej oraz lokalizacyjnej nowotworów neuroendokrynnych żołądkowo-jelitowo-trzustkowych. Omówiono także odrębności diagnostyczne w poszczególnych lokalizacjach narządowych tych nowotworów. Artykułowi towarzyszy poświęcony temu samemu zagadnieniu komentarz, który ukazuje się w cyklu "Okiem eksperta". Druga część artykułu, która ukaże się w kolejnym zeszycie MP-Onkologii, poświęcona będzie zasadom leczenia guzów neuroendokrynnych.
Hiperglikemia jest częsta u chorych hospitalizowanych, zarówno z rozpoznaną cukrzycą, jak i bez cukrzycy.
Zespół policystycznych jajników (polycystic ovary syndrome – PCOS) to powszechne zaburzenie, występujące u 5–10% kobiet w wieku prokreacyjnym i stanowiące w krajach rozwiniętych najczęstszą przyczynę niepłodności z powodu braku jajeczkowania.
Rak tarczycy jako choroba gruczołu dokrewnego o złożonej patogenezie i przebiegu powinien być konsultowany na każdym etapie diagnostyki i leczenia przez doświadczonego lekarza o dobrym przygotowaniu endokrynologicznym i onkologicznym. Diagnostyka i terapia raka tarczycy wymaga współpracy specjalistów z różnych dziedzin medycyny.
W artykule przedstawiono zaktualizowane zalecenia Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego dotyczące: 1) zasad prowadzenia badań przesiewowych w kierunku cukrzycy; 2) zasad prewencji i opóźniania rozwoju cukrzycy typu 1 i typu 2; 3) kryteriów wyrównania cukrzycy; 4) ogólnych zasad opieki medycznej nad chorymi na cukrzycę; 5) żywienia, wysiłku fizycznego, edukacji i innych interwencji niefarmakologicznych; 6) stosowania doustnych leków hipoglikemizujących i insuliny; 7) postępowania w hipoglikemii i ostrej hiperglikemii; 8) postępowania przy współistnieniu innych chorób i powikłań cukrzycy; 9) cukrzycy u dzieci i młodzieży, kobiet w ciąży i osób w wieku podeszłym; 10) postępowania w okresie okołooperacyjnym; 11) aktywności zawodowej chorych na cukrzycę.
U chorych na przewlekłą chorobę nerek (PChN) występuje niedobór czynnej witaminy D, będący jednym z głównych czynników odpowiedzialnych za rozwój wtórnej nadczynności przytarczyc. Niedobór ten jest spowodowany zaburzeniem wytwarzania kalcytriolu w nerkach i 25-dihydroksycholekalcyferolu w skórze, a bardzo często także zmniejszonym spożyciem pokarmów zawierających tę witaminę.
International Diabetes Federation European Region
International Diabetes Federation European Region
Definition, diagnosis and classification of diabetes mellitus and its complications Report of a WHO Consultation World Health Organization, Department of Noncommunicable Disease Surveillance, Geneva, 1999 (WHO/NCD/NCS/99.2)