Co więcej, mimo zapowiedzi Sejm nie zaczął pracy nad projektem zmian w ustawie o zwalczaniu chorób zakaźnych. Nie ma więc nadal postępu w sprawie Funduszu Kompensacyjnego, nie ma też możliwości zgłoszenia – w formie poselskich poprawek – tych przepisów, co do których rząd nie umie podjąć decyzji. Wiadomo, skądinąd, że zgłosić poprawkę wprowadzającą obowiązek szczepień m.in. dla pracowników ochrony zdrowia gotowi są posłowie opozycji i PiS nie miałoby żadnego problemu z uzyskaniem większości dla tego rozwiązania, nawet biorąc pod uwagę, że część klubu Prawa i Sprawiedliwości zagłosowałaby przeciw (mniejsza część, tak naprawdę zapewne kilkunastu posłów). Głosy Koalicji Obywatelskiej, Lewicy i większej części Koalicji Polskiej wystarczyłyby aż nadto.
Największy znak zapytania. Polityka i sanitaryzm. Prawo i Sprawiedliwość ma kłopot z posłami, którzy otwarcie krytykują strategię szczepień – ale bynajmniej nie z tymi, którzy twierdzą, że rząd robi za mało, by zwiększyć odsetek zaszczepionych Polaków. W tej sprawie opozycja byłaby w stanie poprzeć rząd w rozwiązaniach bardzo radykalnych, gdyby tylko rządzący się na takie odważyli.
Nie, kłopotem są posłowie skupieni w zespole ds. sanitaryzmu, których liderką jest posłanka Anna Siarkowska. Współzałożycielka nowej politycznej inicjatywy, obliczonej na pozyskanie poparcia osób o poglądach antyszczepionkowych albo sceptycznych wobec szczepień. Wszystko w imię zwalczania tzw. segregacji sanitarnej. Media donoszą, że prezes Jarosław Kaczyński uniósł się gniewem, a może nawet wpadł w furię, gdy zobaczył nazwisko posłanki na liście założycieli – furia ta jednak nie doprowadziła, przynajmniej na razie, do usunięcia posłanki z klubu parlamentarnego PiS, a władze klubu, w tej chwili ograniczają się do zapowiedzi, że w kolejnych wyborach miejsca dla Anny Siarkowskiej na listach PiS nie będzie.
Największe zaskoczenie. Daliśmy radę? 29 września odbyło się posiedzenie Rady ds. Ochrony Zdrowia z udziałem prezydenta. Rozmawiano na temat tego, w jakim kierunku planować zmiany w systemie ochrony zdrowia, by był on odporny na kryzysy, takie jak pandemia.
– Daliśmy radę – mówił prezydent. – Nie mieliśmy do czynienia z taką sytuacją, by gremialnie zabrakło w szpitalach miejsc dla pacjentów, nie mieliśmy takiej sytuacji, by dla kogoś zabrakło podstawowych środków ratujących życie, czyli choćby respiratorów. Nie mieliśmy takiej sytuacji, by dla kogoś brakło tlenu. Więc ogólnie trzeba powiedzieć, że przeszliśmy przez ten najtrudniejszy okres i mam nadzieję, że więcej już taki nie nastąpi – stwierdził.
Z wypowiedzi głowy państwa można byłoby wnioskować, że choć doświadczenie było trudne, tragedii nie było. To – zwyczajnie – nieprawda i wystarczy sięgnąć pamięcią i do października-listopada 2020 roku, i lutego-marca 2021 roku, by ocenić, czy aby na pewno dla wszystkich były respiratory. Ile karetek krążyło dziesiątki, setki kilometrów z pacjentami, dla których nie było miejsc w szpitalach? Przede wszystkim zaś – ilu pacjentów umarło w domach, nie doczekawszy nawet na karetkę? Dane na temat zgonów z dwunastu ostatnich miesięcy wyraźnie pokazują nadumieralność seniorów i dużo wyższą niż w poprzednich latach liczbę zgonów poza szpitalami (czyli, przede wszystkim, w domach).
Co więcej, z nieoficjalnych informacji wynika, że przebieg dyskusji i przede wszystkim raport ekspertów, który został zaprezentowany członkom Rady i był punktem wyjścia do dyskusji, odbiegał od optymistycznej oceny prezydenta. Raport zwracał uwagę z jednej strony na niewydolność szpitali, nieprzygotowanie służb sanitarnych, ale też brak strategii zarządzania czy ograniczenie możliwości testowania (co obciąża bezpośrednio ministra zdrowia, bo to we wrześniu 2020 roku zapadły decyzje, których skutkiem jest dramatycznie niski, w porównaniu z innymi krajami wysokorozwiniętymi, poziom testowania).
