Choć autor pisze oszczędnie, nie nadużywa przymiotników i epitetów – momentami dziennik jest wręcz suchy – z książki emocje aż kipią. Bezsilność, strach – tym razem już przed dość dobrze znanym, przynajmniej jeśli chodzi o skalę zagrożenia, przeciwnikiem. Samotność, nie tylko wtedy, gdy lekarz sam odbiera pozytywny wynik testu i udaje się do izolatorium, ale nawet – a może przede wszystkim – wtedy, gdy jest na oddziale pełnym pacjentów, a kolejni czekają na SOR lub w karetkach.
Tę książkę, w ramach pokuty za wszystkie kłamstwa, półprawdy i ćwierćprawdy wypowiedziane na temat sukcesów polskiej walki z pandemią, powinni czytać wszyscy politycy, od których decyzji cokolwiek zależało: premier, ministrowie, ale też posłowie Komisji Zdrowia. Może wtedy nie powtarzaliby – chciałoby się wierzyć, że bezrefleksyjnie, bez złej woli – twierdzeń, jakoby w Polsce, w przeciwieństwie do zamożnych krajów Europy Zachodniej, dla wszystkich zakażonych starczyło w szpitalach łóżek (spoiler: w książce nie brak przykładów, że nie starczało, przynajmniej jesienią 2020 roku), a każdy pacjent mógł liczyć na respirator (spoiler numer dwa: nie mógł, w Polsce również tę decyzję poprzedza kwalifikacja, część obciążeń wyklucza ten sposób terapii).
Oczywiście, w pewnym momencie nie sposób nie zadać sobie pytania: czy można było ograniczyć skalę tragedii? Byłoby nadużyciem stwierdzenie, że Tomasz Rezydent obarcza wyłączną odpowiedzialnością obecną ekipę rządzącą. Szczerze pisze o niedomogach i zaniedbaniach tak ze strony pacjentów, jak i prowadzących ich w lecznictwie ambulatoryjnym lekarzy (nie zostawia suchej nitki na zbyt rozpowszechnionych, jego zdaniem, teleporadach w POZ). Nie oszczędza też swoich kolegów szpitalników. Ale niewątpliwie – gdyby nie popełnione błędy „na górze” (odwołanie pandemii latem 2020 roku, chaos organizacyjny, brak strategii na kolejną falę, zmarnowany czas) – ofiar mogłoby być mniej.
Książka trudna, jeśli chodzi o temat, napisana tak dobrze, że trudno ją odłożyć. I jeszcze trudniej – zapomnieć.
