1 kwietnia 2022 roku nie skończyła się w Polsce pandemia – nawet jeśli decyzje, jakie zapadły i zapadają w Ministerstwie Zdrowia, sugerują inaczej. Nawet jeśli minister zdrowia jest nagradzany przez niegdyś wpływowy tygodnik opinii tytułem Wizjonera Zdrowia. To dobry czas, żeby przypomnieć, jak skończyły się nieoptymalne, z punktu widzenia skutecznej walki z pandemią decyzje rządu.
Przewodnikiem po podróży w czasie, nieodległej przecież, o której z jednej strony wiele osób chciałoby zapomnieć, a o której zapomnieć po prostu nie wolno, jest Tomasz Rezydent, lekarz z pierwszego frontu walki z pandemią, który wraca do czytelników z drugą częścią swojego dziennika pisanego na bieżąco, dzień po dniu, dyżur po dyżurze. O ile pierwsza część, poświęcona pierwszej fali z wiosny 2020 roku to zapis walki przede wszystkim z chaosem, paniką, lękiem przed nieznanym („Niewidzialny front”), o tyle „Walka o oddech” (Wydawnictwo BookEdit) to zapis dwóch kolejnych fal, które przyniosły eksplozję zgonów i sparaliżowały na dobre system ochrony zdrowia, generując potężny dług zdrowotny.
Tomasz Rezydent patrzy na te fale z dwóch perspektyw. Nie ucieka przed oceną zapadających w stolicy decyzji, recenzuje dokonania ministra zdrowia, rządu, Sejmu. Nie szczędzi ostrych słów. Ale nie to jest esencją tej książki i nie to sprawia, że w popularnym serwisie czytelniczym średnia z kilkudziesięciu ocen to aż 9,5 w skali 1-10. Ocena absolutnie zasłużona, nawet jeśli można mieć uwagi do nie do końca starannej redakcji i – zwłaszcza – korekty.
Nie czas żałować literówek, gdy pisze się o zgonach. I o walce o każde życie – nawet jeśli ta walka nie tylko wydaje się, ale jest z góry skazana na porażkę. Już strona z dedykacją do głębi porusza: „Pamięci 359 osób, które przegrały walkę z wirusem w moim szpitalu”. Tak, Tomasz Rezydent – podobnie jak wielu, wielu lekarzy, pielęgniarek, ratowników – nie zapomina o tych, którzy walkę z COVID-19 przegrali. Z różnych powodów. Kolejne strony wypełnione są – dosłownie – walką o oddech. Duszący się pacjenci, pacjenci zrywający maski, pacjenci nie godzący się na respirator, wykonujący ostatni telefon do rodziny przed wprowadzeniem w śpiączkę (najczęściej – faktycznie ostatni), ale też chorzy wyciągnięci z choroby z pogranicza życia i śmierci.
