Aktualnie proponuje się kwarantannę wraz z testowaniem podróżnych. Uaktualnione rekomendacje stosowane w Unii Europejskiej uzależnione są od wskaźnika zachorowań w kraju wyjazdu oraz przyjazdu. Szczególnie istotna jest konieczność kwarantanny i testowania w przypadku podróżujących z rejonów o bardzo nasilonej transmisji wirusa z obecnością przynajmniej jednej nowej odmiany wirusa lub gdy częstość występowania nowych mutacji jest nieznana.
Testowanie podróżujących i identyfikacja osób zakażonych SARS-CoV-2 ma zapobiegać transmisji wirusa podczas podróży, opóźnić zawleczenie i dalsze rozprzestrzenianie się wirusa dzięki izolacji osób chorych i śledzeniu kontaktów oraz umożliwić monitorowanie ekspansji nowych wariantów wirusa. Ograniczone dane wskazują na korzyść łączenia badań przed przyjazdem i po przyjeździe, szczególnie testu wykonanego w czasie 48 godzin przed wyjazdem lub w momencie wyjazdu, który może być zastąpiony badaniem wykonanym bezpośrednio po przyjeździe wraz ze śledzeniem kontaktów dla przypadków pozytywnych. Testowanie przed wyjazdem ma pozwolić na ograniczenie ryzyka infekcji w czasie podróży, a także zmniejszenie liczby osób zakażonych w miejscu docelowym. Badanie 5–7 dni po przyjeździe ma pozwolić na skrócenie kwarantanny w przypadku uzyskania wyniku ujemnego. Najlepszy efekt powinno przynieść zastosowanie wszystkich wymienionych propozycji, czyli testowanie w krótkim czasie przed wyjazdem, badanie od razu po przyjeździe, następnie po 5–7 dniach i przestrzeganie zasad kwarantanny, skróconej w przypadku uzyskania negatywnego wyniku również ostatniego testu. Na podstawie badań opartych na modelowaniu, skojarzone zalecenia powinny pozwolić na zmniejszenie ryzyka zawleczenia wirusa o 40–66%.
Podróżni, którzy chorowali na COVID-19 i mają laboratoryjne potwierdzenie zakażenia w ostatnich 180 dniach, mogliby być zwolnieni z kwarantanny i testowania. Badanie diagnostyczne metodą RT-PCR, LAMP lub RADTs potwierdzające zakażenie SARS-CoV-2 powinno być wykonane przynajmniej 11 dni przed podróżą z uwagi na znikome ryzyko transmisji zakaźnych cząstek wirusa przez okres dłuższy niż 10 dni. Na podstawie obecnych badań, ochrona przed ponownym zachorowaniem po przebyciu COVID-19 trwa od 3 do 8 miesięcy. Nie wiadomo jednak, jak zakażenie SARS-CoV-2 w przeszłości wpływa na ochronę przed infekcją nowymi wariantami wirusa, należy więc nadal nosić maseczki ochronne i zachowywać dystans społeczny podczas podróży. Niewielki odsetek osób po przechorowaniu zakaża się ponownie, dlatego ważne jest powstrzymanie się od podróżowania w razie wystąpienia objawów COVID-19 oraz po kontakcie z zakażonym pacjentem, także w przypadku osób, które wcześniej przebyły zakażenie SARS-CoV-2.
Nie ma także wystarczających danych, aby odpowiedzieć na pytanie, czy osoby zaszczepione przeciwko COVID-19 mogą uczestniczyć w transmisji wirusa. Nie wiadomo, czy szczepienie zapobiega skutecznie zakażeniom bezobjawowym oraz w jakim stopniu ogranicza zakaźność w przypadku zachorowania pomimo zaszczepienia. Trudno także oszacować dokładnie, w jakim stopniu dostępne szczepionki są efektywne wobec nowych odmian wirusa oraz jak długo trwa odporność przeciw COVID-19 osoby uodpornionej.
