Pałeczki niefermentujące z rodzaju Acinetobacter stanowią jeden z najbardziej narastających problemów w medycynie zakażeń i to zarówno ze względów epidemiologicznych jak i terapeutycznych.
Świszczący oddech (świst wydechowy) to częsty objaw u dzieci w wieku przedszkolnym. Jest wysokim, ciągłym dźwiękiem, o muzycznym brzmieniu, który powstaje w klatce piersiowej podczas wydechu. Zgodnie z pragmatyczną, kliniczną klasyfikacją, świsty wydechowe dzieli się na epizodyczne (związane z wirusowym zapaleniem dróg oddechowych) oraz wyzwalane przez różnorodne czynniki.
Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (ŻChZZ), która obejmuje zakrzepicę żył głębokich (ZŻG) i zatorowość płucną (ZP), jest częstą przyczyną chorobowości i zgonów.
Zakażenia enterokokowe są jednym z poważniejszych zagrożeń zwłaszcza dla chorych hospitalizowanych. Wynika to przede wszystkim z trudności w wyborze skutecznego sposobu leczenia.
Opublikowany na łamach "Medycyny Praktycznej – Chirurgii" artykuł stanowi niezwykle interesujący, kompleksowy przegląd środków hemostatycznych do stosowania miejscowego w chirurgii i dziedzinach pokrewnych. Dotyczy problematyki nieczęsto poruszanej w polskim piśmiennictwie chirurgicznym.
Zakażenia wewnątrzbrzuszne (ZWB) to jedne z najpoważniejszych zakażeń występujących u człowieka. Stanowią częstą przyczynę ciężkiej sepsy,[1] charakteryzującej się dużą śmiertelnością, zwłaszcza u chorych z niewydolnością wielonarządową.
Tlenoterapię stosuje się w ostrej i przewlekłej niewydolności oddechowej. Bezwzględnym wskazaniem w stanach ostrych jest wysycenie tlenem hemoglobiny krwi tętniczej (SaO2) <94%; wyjątek stanowi rozpoznana lub podejrzewana hiperkapniczna niewydolność oddechowa.
Sepsa (dawniej posocznica) jest częstym i niejednorodnym zespołem klinicznym, który definiuje się jako całokształt zjawisk patofizjologicznych określanych mianem ogólnoustrojowej reakcji zapalnej (systemic inflammatory response syndrome – SIRS), wywołanych zakażeniem.
Sepsa – zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej w wyniku zakażenia.
Lekarze, którzy pracowali na oddziale intensywnej terapii przed 25 laty, pamiętają, że u chorych w stanie wstrząsu septycznego stosowano wówczas glikokortykosteroidy (GKS) dożylnie w dużych dawkach - niekiedy przekraczających 2 g metyloprednizolonu dziennie.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.