Pełna treść artykułu jest dostępna w publikacji: Medycyna Praktyczna - Onkologia 2011/02
Komentarz
prof. dr hab. med. Jacek FijuthZakład Radioterapii Katedry Onkologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi
Napromienianie zróżnicowanej objętości płuca jest nieodzownym elementem leczenia najczęstszych nowotworów złośliwych występujących w Polsce. W 2008 roku zarejestrowano około 19 500 przypadków raka oskrzela i 14 500 przypadków raka piersi. W większości przypadków raka niedrobnokomórkowego i drobnokomórkowego radioterapia jest integralną częścią leczenia skojarzonego. Znaczne objętości płuca poddaje się napromienianiu w przypadku raka piersi, chłoniaków i innych rzadszych nowotworów śródpiersia i ściany klatki piersiowej. Wybitna wrażliwość płuca na promieniowanie jonizujące jest istotnym czynnikiem ograniczającym możliwość podania adekwatnie dużej dawki napromieniania. Anatomia płuca i biologiczny przebieg nowotworów umiejscowionych w obrębie klatki piersiowej i jej ściany wymagają z kolei objęcia polem napromieniania znaczącej objętości miąższu i śródpiersia. U dużego odsetka chorych radioterapia płuca łączy się z nasiloną reakcją zapalną, która w niewielkim odsetku przypadków może być przyczyną śmierci.
