Zmiana sposobu żywienia i zwiększenie aktywności fizycznej, to elementy konieczne w terapii zaburzeń lipidowych. Nie należy o tym zapominać nawet w przypadku skutecznej farmakoterapii.
Fot. pixabay.com
Modyfikacja stylu życia, czyli zmiana sposobu żywienia i zwiększenie aktywności fizycznej, to elementy konieczne w terapii zaburzeń lipidowych. Nie należy o tym zapominać nawet w przypadku skutecznej farmakoterapii. Aby obniżyć stężenie cholesterolu całkowitego i frakcji LDL, należy wprowadzić do diety kilka zmian.
W pierwszej kolejności zwraca się uwagę na konieczność ograniczenia spożycia nasyconych kwasów tłuszczowych oraz tłuszczów trans. Nasycone kwasy tłuszczowe zawierają głównie produkty pochodzenia zwierzęcego (tłuste mięsa i wędliny, podroby, boczek, słonina) oraz tłuste przetwory mleczne (śmietana, tłuste sery podpuszczkowe, pleśniowe i topione). Wśród produktów roślinnych, które stanowią źródło nasyconych kwasów tłuszczowych, należy wymienić olej palmowy i kokosowy. Natomiast niekorzystne dla zdrowia tłuszcze trans znajdują się w produktach typu fast food, gotowych wyrobach garmażeryjnych, chipsach, dostępnych w handlu wyrobach cukierniczych i piekarniczych oraz wszelkich produktach wysokoprzetworzonych (gotowe zupy i sosy).
Istotna zmiana w diecie wpływająca na zmniejszenie stężenia cholesterolu polega na zwiększeniu spożycia błonnika pokarmowego. W praktyce sprowadza się to do wprowadzenia do diety takich produktów, jak: płatki owsiane, gryczane, orkiszowe, grube kasze – gryczana, jęczmienna, pęczak, makarony razowe i ryż brązowy. Bardzo dobrym źródłem błonnika pokarmowego są także warzywa i owoce (zaleca się spożycie 5 porcji na dzień). Inne istotne elementy to ponadto ograniczenie spożycia alkoholu, redukcja masy ciała oraz zwiększenie aktywności fizycznej. W zaleceniach Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego i Europejskiego Towarzystwa Miażdżycowego dotyczących leczenia zaburzeń lipidowych (2019 r.) wskazuje się także możliwość wprowadzenia do diety żywności funkcjonalnej wzbogaconej fitosterolami.
Fitosterole (sterole roślinne)
Fitosterole roślinne naturalnie występują w roślinach oleistych (rzepak, słonecznik, kukurydza), a także w dużych ilościach w różnych orzechach, migdałach, nasionach sezamu i dyni oraz nasionach roślin strączkowych. Wśród najczęściej występujących fitosteroli wymienia się ß-sitosterol, kampesterol i stigmasterol. Związki te należą do tej samej grupy co cholesterol, mogą więc z nim konkurować w procesie wchłaniania jelitowego.
Wprawdzie fitosterole występują w licznych produktach żywnościowych, jednak ich spożycie zazwyczaj nie osiąga ilości odpowiadającej dawce terapeutycznej. Średnie spożycie steroli z pożywienia wynosi od około 250 mg/dzień w Europie Północnej do około 500 mg/dzień w krajach śródziemnomorskich.
Badania wskazują, że spożycie 2 g fitosteroli dziennie skutecznie obniża stężenie cholesterolu całkowitego i frakcji LDL o około 7–10%. Związki te nie wpływają jednak na stężenia frakcji HDL oraz triglicerydów. We wspomnianych wcześniej Wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego i Europejskiego Towarzystwa Miażdżycowego dotyczących leczenia zaburzeń lipidowych wskazano, że stosowanie żywności funkcjonalnej zawierającej sterole i stanole roślinne (≥2 g/d z głównym posiłkiem) można rozważyć u osób:
- ze zwiększonym stężeniem cholesterolu i umiarkowanym lub małym całkowitym ryzykiem sercowo-naczyniowym, które się nie kwalifikują do leczenia farmakologicznego
- z grupy dużego lub bardzo dużego ryzyka sercowo-naczyniowego, którzy nie osiągają docelowego stężenia frakcji cholesterolu LDL podczas leczenia statyną lub nie tolerują leków z tej grupy, w ramach uzupełnienia farmakoterapii
- dorosłych i dzieci (w wieku >6 lat) z hipercholesterolemią rodzinną.
Piśmiennictwo
Mach F, Baigent C, Catapano AL i wsp.: 2019 ESC/EAS Guidelines for the management of dyslipidaemias: lipid modification to reduce cardiovascular risk: The Task Force for the management of dyslipidaemias of the European Society of Cardiology (ESC) and European Atherosclerosis Society (EAS) European Heart Journal 2020; 41 (1): 111–188