medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
W razie utrzymującej się remisji po odstawieniu GKS, można rozważyć zmniejszenie dawki bLMPCh lub wydłużanie odstępów między dawkami. Odstawienie bLMPCh dotyczy głównie sytuacji, kiedy jest on składnikiem leczenia skojarzonego z ksLMPCh. U chorych z długo utrzymującą się remisją można rozważyć zmniejszenie dawki ksLMPCh, jednak odstawienie leku jest możliwe tylko w wyjątkowych przypadkach.
Jeżeli nie można osiągnąć celu leczenia przy użyciu ksLMPCh pierwszego rzutu, to dalsze postępowanie zależy od występowania niekorzystnych czynników rokowniczych (umiarkowana lub duża aktywność choroby, duże stężenie wskaźników ostrej fazy, duża liczba obrzękniętych stawów, obecność RF i/lub ACPA w dużym stężeniu, wczesne pojawienie się nadżerek kostnych, niepowodzenie leczenia co najmniej 2 ksLMPCh).
Przy braku przeciwwskazań leczenie RZS rozpoczynamy od włączenia MTX w monoterapii, w szybko zwiększanej dawce, zwykle do 25–30 mg/tydz. MTX zmniejsza śmiertelność i ryzyko wystąpienia powikłań choroby. Najlepszą alternatywą dla MTX jest leflunomid (20 mg/d, bez dawki nasycającej) lub sulfasalazyna (dawka stopniowo zwiększana do 3 g/d). Należy rozważyć leczenie pomostowe GKS, pamiętając o ich stopniowym odstawieniu w ciągu 3-6 miesięcy.
Celem leczenia RZS jest remisja kliniczna lub mała aktywność choroby oceniane wg kryteriów ACR i EULAR lub skal SDAI albo CDAI. Kryteria remisji na podstawie badań obrazowych nie mają przewagi nad kryteriami klinicznymi. W aktywnej fazie choroby monitorowanie powinno być częste (co 1–3 mies.). Przeczytaj ….
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.
