Skróty: PCV – szczepionka skoniugowana przeciwko pneumokokom
W kanadyjskiej prowincji Quebec w 2004 roku wprowadzono powszechne szczepienia niemowląt i dzieci przeciwko pneumokokom skoniugowaną szczepionką 7-walentną (PCV-7) zgodnie ze schematem 2 +1 lub 3 +1. W 2009 roku PCV-7 zastąpiono szczepionką 10-walentną (PCV-10).
Celem tego badania obserwacyjnego (typu analizy ekologicznej) była ocena zachorowalności na inwazyjną chorobę pneumokokową (IChP) u dzieci urodzonych w latach 2007–2010, obserwowanych do 31 grudnia 2010 roku. W 2010 roku 94% dzieci do 24. miesiąca życia zaszczepiono co najmniej 3 dawkami PCV. W populacji objętej badaniem (349 218 dzieci) w ciągu 690 274 osobolat obserwacji zidentyfikowano 265 przypadków laboratoryjnie potwierdzonej IChP. Głównymi czynnikami etiologicznymi IChP był typ serologiczny 19A (46%; nie wchodzi w skład PCV-7 i PCV-10) i typ 7F (11%; wchodzi w skład PCV-10). Zachorowalność na IChP była niemal 2-krotnie mniejsza w grupie dzieci, których szczepienia realizowano w większości za pomocą szczepionki PCV-10, niż u dzieci szczepionych wyłącznie PCV-7 (35/100 000 osobolat vs 64/100 000 osobolat, p = 0,03). Dodatkowo u dzieci, które w ramach szczepienia pierwotnego otrzymały PCV-7, a w ramach dawki uzupełniającej PCV-10, zachorowalność była również znamiennie mniejsza niż u dzieci szczepionych wyłącznie PCV-7 (24/100 000 osobolat vs 52/100 000 osobolat, p = 0,02). U dzieci zaszczepionych PCV-10 w ramach szczepienia pierwotnego lub tylko uzupełniającego nie stwierdzono IChP wywołanej typami serologicznymi zawartymi w tej szczepionce.
Autorzy wyciągnęli wniosek, że dostępne dane z nadzoru nad IChP wskazują na skuteczność programu powszechnych szczepień niemowląt szczepionką PCV-10, ale w celu potwierdzenia tych wyników należy kontynuować obserwacje.
