Do lekarza zgłosił się 75-letni mężczyzna po odjęciu prawej kończyny dolnej, z lewą kończyną dolną zagrożoną amputacją w przebiegu miażdżycy zarostowej kończyn dolnych, niezakwalifikowany do zabiegowego leczenia naczyniowego.
82-letnią kobietę przyjęto na oddział urazowy z powodu złamania szyjki kości udowej. Pacjentka zgłosiła zatorowość płucną. Była operowana z powodu kamicy pęcherzyka żółciowego oraz z powodu złamania dalszych nasad obu kości przedramienia.
Do lekarza zgłosiła się 53-letnia pacjentka z pierwotnym bolesnym owrzodzeniem goleni lewej utrzymującym się od 18 miesięcy. W tym czasie rana dotychczas leczona wywołującymi ból okładami z soli hipertonicznej stale się powiększała i pogłębiała.
Chorzy po utracie kończyny doświadczają bardzo dużego stresu. Skuteczne postępowanie przeciwbólowe oraz odpowiednie wsparcie psychologiczne w bezpośrednim okresie pourazowym powinno być priorytetem zespołu zajmującego się leczeniem chorego.
Do lekarza zgłosił się 43-letni pacjent z pierwotnym owrzodzeniem goleni prawej, które pojawiło się przed 8 tygodniami.
73-letnia pacjentka zgłosiła się do szpitala z powodu bolesnego owrzodzenia podudzia lewego nad kostką boczną. Owrzodzenie miało charakter nawrotowy.