Wśród osób z upośledzeniem odporności (m.in. z nowotworami układu krwiotwórczego, biorców przeszczepów narządów, z układowymi chorobami tkanki łącznej, wrodzonymi błędami odporności) należących do grupy przypadków (mediana wieku 73 lata), 17,1% nie otrzymało żadnego szczepienia przeciwko COVID-19, 21% zaszczepiono szczepionką 2-walentną. W grupie kontrolnej (mediana wieku 70 lat) odsetki te wyniosły odpowiednio 16,3 i 25,1%. W porównaniu z osobami nieszczepionymi, skuteczność rzeczywista szczepionki 2-walentnej w zapobieganiu hospitalizacji z powodu COVID-19 w okresie 7–59 dni po szczepieniu wyniosła 28% (95% CI: 10–42) i zmniejszyła się do 13% (95% CI: -13–33) po upływie 120–179 dni od szczepienia. W przypadku COVID-19 o krytycznym przebiegu wartości te wyniosły odpowiednio 40 i 53%, jednak obliczenia nie były precyzyjne z uwagi na małą liczbę pacjentów uwzględnionych w analizie. Szczepienie wyłącznie szczepionkami monowalentnym (mediana dni o ostatniej dawki – 355) nie zapewniało ochrony przed hospitalizacją, skuteczność oszacowano na 3%.
Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że szczepienie przypominające 2-walentną szczepionką przeciwko COVID-19 zapewniało dodatkową ochronę osobom dorosłym przed hospitalizacją z powodu COVID-19. Ochrona ta zmniejszała się wraz z upływem czasu od szczepienia, jednak była bardziej trwała w odniesieniu do zachorowań o krytycznym przebiegu. Wszyscy dorośli powinni otrzymać szczepienie przeciwko COVID-19 zgodnie z aktualnie zalecanym schematem.
