Eksperci z Centers for Disease Control and Prevention twierdzą, że dorośli w wieku 18 lat i starsi potrzebują siedmiu lub więcej godzin snu w nocy, a potrzeby snu zmieniają się w ciągu życia, przy czym noworodki potrzebują 14–17 godzin. – Podczas gdy większość z nas ma tendencję do skracania snu wraz z wiekiem, naturalne zmniejszenie zapotrzebowania na sen może oznaczać, że nadal możemy dobrze funkcjonować – zauważa McCall. Prawdopodobnie każdy z nas ma w życiu okresy, w których nie śpi dobrze z powodu okoliczności życiowych.
Większe ryzyko poważnych problemów ze zdrowiem psychicznym
Także naukowcy z Uniwersytetu w Ottawie odkryli, że wpływ pandemii COVID-19 na zdrowie psychiczne szczególnie dotknął personel ochrony zdrowia i ich sen, narażając tych pracowników pierwszej linii na poważne problemy ze zdrowiem psychicznym w przyszłości.
Jude Mary Cénat, adiunkt w Szkole Psychologii Wydziału Nauk Społecznych, i jego zespół przeprowadzili systematyczny przegląd i metaanalizę 55 globalnych badań z udziałem prawie 190 000 osób pod kątem „występowania objawów depresji, lęku, bezsenności, zespołu stresu pourazowego i cierpień psychicznych w populacji dotkniętej pandemią COVID-19”, który został opublikowany w grudniu ub. roku w „Psychiatry Research”.
Zespół dr. Cénata odkrył, że problemy ze zdrowiem psychicznym, takie jak depresja, lęk i zespół stresu pourazowego (PTSD), znacznie wzrosły podczas pandemii. Co uderzające, pracownicy ochrony zdrowia, którzy byli na pierwszej linii frontu od chwili pojawienia się nowego koronawirusa na początku 2020 r., zauważyli znaczący wpływ pandemii na ich zdrowie psychiczne, z obawą mówiąc o przyszłości, jeśli nie zostanie im zapewnione odpowiednie wsparcie w zakresie zdrowia psychicznego.
Dr Cénat, dyrektor Laboratorium Badań nad Wrażliwością, Traumą, Odpornością i Kulturą (V-TRaC Lab) omówił niektóre z kluczowych wniosków z badania.
Dlaczego zdecydował się pan przeprowadzić to badanie?
Jude Mary Cénat: Głównym celem tego systematycznego przeglądu i metaanalizy, prowadzonego z perspektywy globalnego zdrowia psychicznego, była analiza wpływu pandemii COVID-19 na zdrowie psychiczne dotkniętych populacji, aby pomóc w opracowaniu i wdrożeniu programów zdrowia psychicznego opartych na wstępnych dowodach.
Co pan odkrył?
– Stwierdziliśmy zwiększoną częstość występowania depresji (o 15,97%), lęku (+15,15%), bezsenności (+23,87%), PTSD (+21,94%) i stresu psychicznego (+13,29%) wśród osób dotkniętych COVID-19. Te odkrycia są ważne, ponieważ wskaźniki objawów i zaburzeń, które odnotowaliśmy, są wyższe niż zwykłe rozpowszechnienie zgłaszane przez Światową Organizację Zdrowia; trzykrotnie wyższy w przypadku depresji, czterokrotnie wyższy – lęku, a dla PTSD pięć razy wyższy.
Jak było z pracownikami opieki zdrowotnej?
– Pracownicy ochrony zdrowia zgłaszali znacznie więcej bezsenności niż ogólna populacja, prezentując podobne wskaźniki jak w populacji ogólnej w przypadku innych objawów. Wyniki te są zgodne z wcześniejszymi badaniami, które wykazały, że podczas epidemii i kryzysów (takich jak SARS lub EVD), personel opieki zdrowotnej ma na ogół tyle samo – lub mniej – problemów ze zdrowiem psychicznym w porównaniu z pozostałymi członkami społeczności. Jednak należy przeprowadzić długotrwałe badania w celu ustalenia, czy to niezróżnicowanie między nimi a populacją ogólną ma związek z tymczasowymi strategiami radzenia sobie z byciem na pierwszej linii frontu.
Czy wyniki w ogóle się różniły w zależności od pochodzenia badanego?
– Nie zaobserwowano żadnych znaczących różnic między płciami, regionami geograficznymi i pracownikami ochrony zdrowia, z wyjątkiem bezsenności, która jest bardziej rozpowszechniona w tej ostatniej grupie. Krótkoterminowe konsekwencje dla zdrowia psychicznego są równie duże we wszystkich krajach dotkniętych chorobą.
Co budzi troskę w dłuższej perspektywie?
– Po zakończeniu pandemii u pracowników ochrony zdrowia mogą pojawić się poważniejsze problemy ze zdrowiem psychicznym. Na przykład częstość występowania bezsenności, która jest ponad dwukrotnie większa w tej grupie niż w populacji ogólnej, jest predyktorem depresji i myśli samobójczych.
Dlaczego te odkrycia są tak ważne?
– Jest to największy i najbardziej wszechstronny systematyczny przegląd tego problemu od początku pandemii COVID-19. Nasze badanie pomoże ukierunkować badania i opracować lepsze programy zdrowia psychicznego podczas pandemii i po jej zakończeniu.
Chiny - ponad 1/3 personelu medycznego cierpiała na bezsenność
Pierwsze tego typu badanie opublikowane w Frontiers in Psychiatry (https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fpsyt.2020.00306/full) wykazało, że ponad jedna trzecia personelu medycznego reagująca na wybuch epidemii w Chinach cierpiała na bezsenność. Według artykułu pracownicy służby zdrowia, którzy doświadczyli bezsenności, byli również bardziej narażeni na depresję, lęk i traumę związaną ze stresem.
– Zazwyczaj bezsenność związana ze stresem jest przemijająca i utrzymuje się tylko przez kilka dni – powiedział dr Bin Zhang, profesor na Południowym Uniwersytecie Medycznym w Guangzhou w Chinach i współautor artykułu. – Ale jeśli epidemia COVID-19 będzie się utrzymywać, krótkotrwała bezsenność może stopniowo przekształcić się w przewlekłą bezsenność z wszystkimi objawami klinicznymi.
Wyniki opierają się na serii samodzielnie wypełnianych kwestionariuszy przeprowadzonych online między 29 stycznia a 3 lutego 2020 r. – w szczycie epidemii COVID-19 w Chinach. Badacze wykorzystali platformę mediów społecznościowych WeChat, aby zebrać odpowiedzi od 1563 uczestników zajmujących się medycyną.
Z tej liczby 564 osób, czyli 36,1 procent, miało objawy bezsenności. Autorzy badania zauważają, że statystyki są zgodne z wcześniejszymi badaniami przeprowadzonymi na temat psychologicznych skutków wybuchu epidemii SARS w 2002 r., czyli w związku z koronawirusem, który również powoduje ciężką niewydolność oddechową. Na przykład 37 procent pielęgniarek, które pracowały z chorymi na SARS, doświadczyło bezsenności.
Grupa z bezsennością w zeszłorocznym artykule doświadczyła znacznie wyższego poziomu depresji niż grupa bez bezsenności, 87,1% w porównaniu z 31%, zwłaszcza w przypadkach umiarkowanych (22,9% w porównaniu z 2,8%) i ciężkich (16,7% w porównaniu z 1,8%). Odsetki i różnice między grupami były podobne również w przypadku lęku i traumy.
Zespół zidentyfikował również pewne czynniki, które były skorelowane z bezsennością. – Najważniejszym czynnikiem była bardzo duża niepewność wśród personelu medycznego co do skutecznej kontroli chorób – zauważył Zhang. Silna niepewność była 3,3 razy większa dla osób z bezsennością niż bez niej.
Pracownicy bez wyższego wykształceniem byli również podatni na zaburzenia snu. W szczególności naukowcy odkryli, że ryzyko bezsenności wśród personelu medycznego z wykształceniem średnim lub niższym było 2,69 razy wyższe niż wśród osób ze stopniem doktora.
Autorzy zauważają, że pracownicy służby zdrowia byli również ogółem pod niesamowitym naciskiem. Byli w bliskim kontakcie z chorymi, narażając się na zakażenie. Martwili się też, że mogą zakazić swoją rodzinę i przyjaciół. Personel medyczny musiał nosić pełny zestaw środków ochrony indywidualnej przez ponad 12 godzin, często bez możliwości zrobienia przerwy, ponieważ zdejmując środki ochrony indywidualnej ryzykował zakażenie.
„W tych niebezpiecznych warunkach personel medyczny jest wyczerpany psychicznie i fizycznie, a zatem doświadcza zwiększonego ryzyka bezsenności z powodu dużego stresu” – napisali.
W artykule podkreślono niektóre strategie łagodzenia zaburzeń snu, w tym terapię poznawczo-behawioralną bezsenności (CBT-I), która obejmuje edukację w zakresie higieny snu, terapię relaksacyjną, kontrolę stymulacji, ograniczenie snu i terapię poznawczą. Badacze sugerują również, że decydenci powinni sprawdzać personel medyczny na podstawie czynników ryzyka zidentyfikowanych przez ich badania.
- Konieczne jest długotrwałe badanie w celu śledzenia zmian objawów bezsenności wśród personelu medycznego, zwłaszcza, gdy dane o zgonach personelu medycznego podczas pandemii COVID-19 zostaną oficjalnie ogłoszone i zaktualizowane – powiedział Zhang o przyszłych celach badawczych.
