Metodyka: badanie epidemiologiczne kohorty historycznej.
Badani: Populacja dzieci wyodrębniona z fińskiego Krajowego Rejestru Szczepień uodpornionych skojarzoną szczepionką MMRII w latach 1982–1986 oraz poborowych, którzy otrzymali tę szczepionkę w 1986 roku (razem ok. 630 000 osób, w sumie 900 000 dawek MMR). Kohorta 189 chorych hospitalizowanych w Finlandii w latach 1982–1986 z powodu zespołu Guillaina i Barrégo wyodrębniona z fińskiego Krajowego Rejestru Zachorowań. Małym dzieciom podano 2 dawki szczepionki – między 14. a 18. miesiącem życia oraz w 6. roku życia; dodatkowo szczepiono wcześniej niezaszczepione dzieci w wieku 7–11 lat oraz poborowych.
Wyniki: W okresie obserwacji zachorowalność na zespół Guillaina i Barrégo w ogólnej populacji wynosiła ok. 0,93/100 000/rok, natomiast w populacji osób szczepionych MMR stwierdzono 20 zachorowań (ok. 0,79/100 000/rok). Tylko w 14 przypadkach szczepienie poprzedzało zachorowanie, ale od wykonania szczepienia do wystąpienia objawów zespołu Guillaina i Barrégo u wszystkich chorych upłynęło ponad 6 tygodni (maks. czas, który nie wyklucza związku przyczynowo–skutkowego). Nie stwierdzono też żadnego przypadku nawrotu choroby po szczepieniu MMR.
Wniosek: Nie wykazano związku między szczepieniem przeciwko odrze, śwince i różyczce szczepionką skojarzoną (MMR) a wystąpieniem zespołu Guillaina i Barrégo. (Opr. M.B.)
Opublikowano w czasopiśmie Medycyna Praktyczna – Pediatria, 2/2001
