Opracowała lek. Iwona Rywczak
W badaniu obserwacyjnym oceniono czas utrzymywania się seroprotekcji u pracowników placówek opieki zdrowotnej, którzy poddali się kompletnemu, 3-dawkowemu szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby (WZW) typu B w wieku dorosłym (18–60 lat). Uczestników badania podzielono na grupy w zależności od czasu, jaki upłynął od podania pierwszej dawki szczepionki: 10–15 lat (grupa I), 16–20 lat (grupa II) i >20 lat (grupa III). Wśród kryteriów wykluczających z badania wymieniono m.in. przewlekłe WZW typu B lub C, potwierdzony brak odpowiedzi na szczepienie przeciwko WZW typu B, zaszczepienie dawką przypominającą szczepionki przeciwko WZW typu B, stosowanie leków immunosupresyjnych, niedobór odporności i zakażenie HIV.
Do badania zakwalifikowano 159 z 324 pracowników. Do grupy I, II i III przydzielono odpowiednio 50, 50 i 59 osób. Czas od podania pierwszej dawki szczepienia wynosił średnio 18 lat (zakres: 10–31 lat). Średnie stężenie przeciwciał anty-HBs nie różniło się istotnie pomiędzy grupami. U 36 osób (9 z grupy I, 13 z grupy II i 14 z grupy III) stężenie anty-HBs wynosiło <12 IU/l, tj. wartości uznanej za ochronną. Osobom tym zaproponowano szczepienie przypominające, które wykonano u 34 z nich. 21 dni po szczepieniu przypominającym ochronne stężenie anty-HBs stwierdzono u 32 pracowników, co wskazuje, że osoby te byłyby chronione w razie kontaktu z wirusem. Starszy wiek w momencie szczepienia był jedynym znamiennym czynnikiem ryzyka zmniejszenia stężenia anty-HBs poniżej wartości ochronnej w ciągu 10–31 lat od szczepienia podstawowego.
Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że szczepienie dorosłych pracowników placówek opieki zdrowotnej przeciwko WZW typu B zapewniło długotrwałą ochronę przed zakażeniem. U większości osób ze stężeniem anty-HBs poniżej wartości ochronnej obserwowano szybką odpowiedź anamnestyczną po szczepieniu przypominającym.