Wśród ograniczeń opisywanej analizy autorzy wskazują na to, że nie u wszystkich osób, które uważa się za zakażone SARS-CoV-2, wykrywa się w późniejszym okresie przeciwciała przeciwko temu wirusowi. Przyczyniają się do tego m.in. fałszywie dodatnie wstępne wyniki badania metodą RT-PCR, fałszywie ujemne wyniki badań w kierunku obecności przeciwciał przeciwko SARS-CoV-2 lub rzeczywisty brak przeciwciał u pacjenta po przebyciu COVID-19, najprawdopodobniej ze względu na skuteczną odpowiedź immunologiczną na zakażenie SARS-CoV-2 bez udziału mechanizmów odporności nabytej u takich osób. Autorzy wspominają też o nie do końca jasnej roli odporności śluzówkowej w COVID-19 oraz zwracają uwagę na subiektywną ocenę objawów przez osoby włączone do badań seroepidemiologicznych opierających się na kwestionariuszach wypełnianych przez pacjentów.
W podsumowaniu badacze podkreślają rolę bezobjawowych osób zakażonych SARS-CoV-2 w transmisji tego wirusa i konieczność ich uwzględniania w strategii kontroli pandemii COVID-19. Uważają, że dostępność szybkich, niedrogich domowych testów pozwalających na stwierdzenie zakażenia u osób bez aktualnie występujących symptomów (bezobjawowych i przedobjawowych) może pozwolić, w razie potrzeby przy wsparciu finansowym ze środków publicznych, na ich samoizolację i tym samym ograniczenie dalszej transmisji choroby.
