Podróżniczka i fotografka Magda Jończyk, od 11 lat związana z rejonem Mount Everestu, opowiada o trekkingu w czasie epidemii COVID-19, która rozprzestrzenia się w tamtejszych wioskach. Podczas obowiązywania lockdownu w większości kraju władze długo zaprzeczały zakażeniom w bazie pod najwyższą górą świata. Polka organizuje teraz pomoc dla Nepalu.
Fot. Pixabay
Kiedy Magda Jończyk z Namgelem Sherpą weszli do Thame w dystrykcie Solokhumbu, wioska była pusta. Sezon się kończył, a szerpowie, tragarze górscy z rodzinnej wioski słynnego Apy Sherpy i Kami Rity, którzy zdobyli Mount Everest odpowiednio 21 i 25 razy, pracowali jeszcze przy wyprawach na ten szczyt.
– Chcieliśmy pójść do jednego ze schronisk, machaliśmy w stronę właścicieli – opowiada w Katmandu Jończyk. – A oni mówią nam, że nie, już nie przyjmują gości, bo jest COVID-19 – dodaje Polka, która w 2010 r. przyjechała do Nepalu po raz pierwszy i spędza tam pięć miesięcy w roku.
Udało się w innym schronisku, gdzie zatrzymało się raptem siedem osób. Jończyk była blada, przeziębiona i bolały ją wszystkie mięśnie. Pod koniec maja pogoda na szlaku do przełęczy Nangpa La, położonej na wysokości 5800 m n.p.m., była fatalna. – Jednego dnia zachmurzone niebo wyglądało jak mleko, innego lało cały czas – opisuje. Jak dodaje, woli przełęcze od szczytów, bo za nimi wciąż jest coś do zobaczenia, a ze szczytu można już tylko zejść.
Wieczorem Namgel powiedział Magdzie, że trzy dziewczyny, które opiekowały się schroniskiem, martwią się jej stanem, że źle wygląda, jest chora i boją się, że Magda ma koronawirusa. – Schodzimy! – zdecydowała. – Strasznie było żal, ale nie czułam się dobrze i nie chciałam ich stresować – tłumaczy.
Od 29 kwietnia w większości prowincji Nepalu, w tym w dolinie Katmandu, wprowadzono lockdown. Coraz więcej ludzi chorowało na COVID-19. Druga fala zaczęła zbierać krwawe żniwo, zabrakło tlenu medycznego i łóżek w szpitalach. Jednak w regionie Mount Everestu władze ociągały się z wprowadzeniem ograniczeń – na wejście na najwyższy szczyt świata czekało kilkuset zagranicznych wspinaczy, którzy zapłacili często po kilkadziesiąt tysięcy dolarów za „wyprawę życia”.
W regionie zaczęły krążyć pogłoski o zakażeniach koronawirusem. Helikoptery ewakuowały chorych wspinaczy i tragarzy wysokogórskich, ale oficjalnie tylko kilku z nich miało koronawirusa. Władze zaprzeczyły istnieniu ogniska epidemii w bazie pod Mount Everestem, przekonywały, że chorzy mieli tzw. kaszel Khumbu – nazwany od dystryktu, gdzie leży najwyższy szczyt świata.
– Kaszel Khumbu pojawia się od suchego i zimnego powietrza – wyjaśnia Jończyk. – Wysoko w Himalajach powietrze jest bardzo suche. Jak idziesz wysoko, to nabierasz więcej tego powietrza, częściej oddychasz, żeby dostarczyć sobie więcej tlenu. Oddychasz głęboko zimnym powietrzem.
Nepalczycy zakładają sobie chusty w okolicach ust, żeby wdychane powietrze nie było tak zimne. Łatwo nabawić się suchego, dławiącego kaszlu. – Można mieć takie ataki kaszlu. Ludzie dochodzą do Gorakshep (5164 m n.p.m. – PAP), ostatniej wioski na trasie do bazy pod Everestem, z trudem łapią oddech i kaszlą – opowiada Polka. – Niektórzy siedzą wykończeni wysokością i wysiłkiem. Jak wchodzisz do schroniska na 5100 metrach, to masz wrażenie, że to szpital.
Lekarze są zgodni, że kaszel Khumbu może być podobny do objawów COVID-19. – Nie jesteśmy pewni, co to jest. Testy (PCR) na koronawirusa nie są robione w bazie (pod Mount Everestem – PAP) – mówił dziennikowi „The Kathmandu Post” na początku maja Lakpa Norbu Sherpa, koordynator Himalajskiego Stowarzyszenia Ratowniczego, który zajmuje się ewakuacją chorych wspinaczy z bazy.
– Nie możemy powiedzieć, czy Mount Everest jest wolny od wirusa. Nie wiemy, czy wspinacze ukrywają chorobę – mówił gazecie Mingma Sherpa z agencji Seven Summit Treks, który sam zarządził ewakuację spod ośmiotysięcznika Dhaulagiri, gdy w Katmandu testy u czterech szerpów pracujących na tej górze dały wynik pozytywny.
