Jak Twoi znajomi oceniają tę sytuację?
Najczęściej rozmawiam z obcokrajowcami. Mam koleżankę, Włoszkę z Brescii. Może dlatego, że jest z miasta doświadczonego przez pandemię, bardzo krytycznie podchodzi do tego, co się tutaj dzieje.
Wśród Szwedów zdania są podzielone. Jedni krytykują rząd, inni mówią, że zakazy są niepotrzebne, bo wszyscy Szwedzi są odpowiedzialni. Parę dni temu znajomy powiedział: „Zobaczymy, czyj model jest lepszy”. Jakby uważał, że może się okazać, że lepszy jest szwedzki model.
Nie rozmawiałam na ten temat z żadną osobą w podeszłym wieku, więc nie wiem, co o tutejszym podejściu myślą seniorzy.
To, czego brakuje mi teraz bardzo, to otwartej rozmowy. Narodowy Instytut Zdrowia, który podejmuje decyzje, powinien przedstawić społeczeństwu dane, analizy, modelowanie, wyjaśnić, dlaczego taka droga jest lepsza od innej, dlaczego nie postępuje tak jak Dania czy Norwegia.
Naczelny epidemiolog ogłosił, że obostrzenia wprowadzone w innych krajach są nie do utrzymania na dłuższą metę. Dodatkowo, według niego, wprowadzone do tej pory ograniczenia, czyli zamknięcie szkół średnich i wyższych, zachęcanie ludzi do pracy z domu, jeśli to tylko możliwe, ograniczenie zgromadzeń do 50 osób, w połączeniu z rekomendacjami (myj często ręce, kichaj i kaszl w łokieć, zostań w domu, jeśli zaobserwujesz u siebie jakiekolwiek objawy choroby), wystarczą, żeby spłaszczyć krzywą wzrostu zachorowań. Wiele osób uważa jednak, że to za mało. Oczywiście, że wszyscy mogą się mylić, a Szwedzi mieć rację, ale chciałabym, żeby nam wytłumaczyli swoją strategię.
Tutaj jest inna tradycja niż w Polsce, starsi ludzie raczej nie mieszkają ze swoimi rodzinami. Działa wiele domów seniora. W 30% domów seniora w Sztokholmie stwierdzono zakażenia. Ludzie, którzy tam pracują, powinni być testowani. A nie są. Przecież jeśli koronawirus trafi do takiego domu i się tam rozhula, to wiadomo, jak to się skończy.
Testuje się tylko osoby, które jako ciężkie przypadki trafiają do szpitala. W każdym kraju mówi się o tym, że liczba zakażonych jest zaniżona, ponieważ wykonuje się za mało testów. Myślę, że w Szwecji jest ona zaniżona jeszcze bardziej.
Szwecja jako wzorowe państwo opiekuńcze oblewa właśnie egzamin?
Niedawno rozmawiałam o tym z moją koleżanką Polką i doszłyśmy obie do wniosku, że Szwecja jest krajem, którego nie podejrzewałybyśmy o to, że będzie kierowała się pobudkami ekonomicznymi przy wyborze strategii działania w takiej sytuacji, jak teraz.
Na pewno każde państwo chce uniknąć krachu, ale dlaczego Szwecja robi to w sposób, który może narażać życie starszych osób?
Martwicie się z Juanem o swoich rodziców, oni martwią się o was?
Tata Juana mieszka w Andaluzji, jest przyzwyczajony do ruchu, spacerów, ale słyszałam, jak dziś rozmawiali i mówił, że czuje się dobrze, a nawet jest wesoły. Czy niepokoi się o nas? Chyba nie poruszali tego tematu. Moi rodzice mieszkają w małym mieście w Małopolsce. Bardzo rzadko wychodzą w domu, zachowują środki ostrożności, tata pokazywał mi dziś maseczki, jakie uszył.
Wasi synowie zdają sobie sprawę z tego, co się dzieje?
Wiedzą obaj, bo rozmawiamy o tym w domu. Mam nadzieję, że nie za dużo. Na pewno nie mówimy o umieraniu ani o liczbie zakażonych. Dzieciom tłumaczymy, dlaczego pewnych rzeczy nie robimy – dlaczego nie pojedziemy autobusem, nie odwiedzimy znajomych i nie zaprosimy ich do siebie. Marco wie, dlaczego nie chodzi do przedszkola. Znajoma, która nadal posyła tam dziecko, mówiła mi ostatnio, że dzieci bawią się teraz w koronawirusa. Tak jak w berka.
Antoś opowiada, że jedna z jego szkolnych koleżanek ciągle mówi o koronawirusie. Mieli na języku szwedzkim napisać jakąś historyjkę, więc Antoś napisał o tym, że skonstruuje rower-odkurzacz, który wciągnie koronawirusa.
Rozmawiała Ewa Stanek-Misiąg
