Wprowadzenie
Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne ma nierzadko swój początek w dzieciństwie lub wieku młodzieńczym. Częstość występowania OCD w omawianej grupie wiekowej szacuje się na 0,5–4%. Jego pojawienie się może zakłócać szkolne i społeczne funkcjonowanie dziecka, a także niekorzystnie wpływać na jego rozwój i życie rodziny. Wykazano skuteczność farmakoterapii z zastosowaniem leków z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (selective serotonin reuptake inhibitors – SSRI), takich jak fluoksetyna i sertralina w leczeniu osób z OCD. Jednak ze względu na doniesienia o zwiększonym ryzyku podejmowania prób samobójczych przez chorych z zaburzeniami depresyjnymi w tej grupie wiekowej, zarówno terapeuci, jak i pacjenci oraz ich rodziny, skłaniają się ku psychoterapii. Metodami psychoterapeutycznymi z wyboru – zalecanymi przez American Academy of Child and Adolescent Psychiatry (AACAP) – stosowanymi w leczeniu pacjentów z OCD są BT lub CBT. Zalecenie to wynika z potwierdzonej efektywności tych terapii w przypadku dorosłych, budzi jednak wiele wątpliwości ze względu na istnienie różnic pomiędzy obiema grupami pacjentów.