Największe wyzwanie. Strategia szczepień przeciw SARS-CoV-2. Tu więcej jest znaków zapytania, niż gotowych – i co więcej, trafnych – odpowiedzi. Począwszy od infrastruktury punktów szczepień (rząd zakłada, że będzie ich 8 tysięcy, lekarze twierdzą, że to niemożliwe, a niewiadomą jest, dlaczego nabór chętnych do szczepienia Polaków, choćby wstępny, nie został przeprowadzony wcześniej), przez kadry (bo przecież nie owe „punkty”, a ludzie w nich przyjmujący będą szczepić), po tych, którzy mają być szczepieni.
Jeszcze we wrześniu ówczesny GIS twierdził, że szczepionka będzie dostępna w Polsce „jeszcze w tym roku”. W połowie listopada wiceminister zdrowia Waldemar Kraska mówił, że stanie się to „na przełomie roku”. Obie wypowiedzi – choć bardzo oderwane od realiów, nawet we wrześniu było niemal pewne, że w tym roku o szczepionce na COVID-19 możemy zapomnieć – są dowodem, że czas na budowanie pozytywnego PR wokół szczepionki i szczepienia został może nie zmarnowany, ale – zaprzepaszczony. Oczywiście na kampanię informacyjną nie jest za późno, ale dobrej kampanii nie buduje się ad hoc.
I nie mówimy tu o spotach reklamowych (na marginesie, mnożą się sygnały, jak bardzo „zwykłych ludzi” irytuje w czasie pandemii i zamrożenia dużej części świadczeń medycznych całkiem dobra kampania Ministerstwa Zdrowia „Planuję długie życie”, przekonująca m.in. do regularnych badań profilaktycznych i kontaktu z lekarzem przy pojawieniu się niepokojących objawów zdrowotnych), ale o całej strategii komunikacyjnej, w którą powinny być zaangażowani nie tylko eksperci medyczni (choć oni przede wszystkim), ale też autorytety społeczne, sportowcy, celebryci... Oczywiście ci, którzy nie są zaangażowani po zupełnie innej stronie. Strategii, budowanej ponad podziałami. Wyzwaniem, jak pokazują sondaże dotyczące postaw wobec szczepień, może stać się bowiem odpolitycznienie szczepionki. Kampania szczepień przeciw SARS-CoV-2 nie może być postrzegana jako propagandowe przedsięwzięcie rządu, ale jako dzieło obywateli.
