W czasopiśmie „Mortality and Morbidity Weekly Report” opublikowano raport z nadzoru epidemiologicznego nad różyczką w Japonii. W okresie od 1 stycznia do 1 maja 2013 roku zarejestrowano 5 442 zachorowań i podejrzeń zachorowań. Większość chorych stanowili dorośli mężczyźni (77%), głównie nieszczepieni. Od października 2012 roku do 1 maja 2013 roku zgłoszono także 10 przypadków zespołu różyczki wrodzonej (CRS). W Japonii od stycznia 2008 roku funkcjonuje krajowy system nadzoru epidemiologicznego nad różyczką z obowiązkowym zgłaszaniem podejrzeń zachorowań na różyczkę oraz zachorowań potwierdzonych laboratoryjnie. Wcześniej, w 1999 roku, wprowadzono krajowy system nadzoru nad CRS.
Do pierwszych lat XXI wieku w Japonii rejestrowano epidemie różyczki średnio co 5 lat oraz sezonowe zwiększenie zapadalności w miesiącach wiosennych i letnich. Później zapadalność utrzymywała się na wyjątkowo małym poziomie – taka sytuacja utrzymywała się do 2010 roku. W 2011 roku zarejestrowano kilka ognisk epidemicznych wśród dorosłych mężczyzn z tych samych zakładów pracy. W 2012 roku liczba zachorowań znacznie się zwiększyła i ten trend utrzymuje się także w bieżącym roku. Wśród 5 442 przypadków zgłoszonych w 2013 roku, aż 3 936 (72,3%) potwierdzono laboratoryjnie. Większość chorych stanowili mężczyźni – 4 213 osób, w tym 3 878 w wieku >20 lat. Dane na temat przebytych szczepień przeciwko różyczce były dostępne dla 1 904 chorych – 1566 (82%) z nich nie było szczepionych.
W latach 2008–2011 w całym kraju zgłoszono 3 przypadki CRS, natomiast w okresie od października 2012 roku aż 10. Sześć matek dzieci z CRS nigdy nie zaszczepiono przeciwko różyczce, a u 4 kobiet historia szczepień była nieznana.
W 2011 roku odsetek populacji zaszczepionej szczepionką przeciwko odrze i różyczce (MR) wynosił 95,3% u dzieci w wieku 1 roku, a w grupach wiekowych 5–6, 12–13 i 17–18 lat odpowiednio 92,8, 88,1 i 81,4%. Szczepienie przeciwko różyczce wprowadzono w Japonii w 1976 roku. Początkowo było realizowano je nieskojarzoną szczepionką obejmując nim nastoletnie dziewczęta. W 1989 roku wprowadzono szczepionkę przeciwko odrze, śwince i różyczce (MMR) dla dzieci w wieku 12–72 miesięcy, ale ze względu na złą tolerancję wirusa świnki szczepu Urabe AM 9 wchodzącego w skład preparatu stosowanego w Japonii, wycofano ją z programu szczepień w 1993 roku. W 2006 roku wprowadzono szczepionkę MR w schemacie 2-dawkowym: pierwsza dawka w wieku 1–2, a druga 5–7 lat. W odpowiedzi na epidemię odry w latach 2008–2013 przeprowadzono szczepienia wychwytujące młodzieży w wieku 12 i 17 lat.
W związku z aktualną epidemią różyczki japońskie Ministerstwo Zdrowia, Pracy i Opieki Społecznej przygotowało wytyczne dla instytucji opieki zdrowotnej, zgodnie z którymi należy informować o różyczce i CRS kobiety ciężarne oraz osoby zamieszkujące z kobietami w ciąży oraz zachęcać do szczepień kobiety planujące ciążę oraz osoby z kontaktu domowego. Lokalne władze zapewniły częściową refundację szczepionki kobietom planującym ciążę oraz mężczyznom zamieszkującym z kobietami ciężarnymi. Na podstawowe znaczenie szczepień w zapobieganiu epidemii zwracają także uwagę środki masowego przekazu.
W komentarzu redakcji „Mortality and Morbidity Weekly Report” podkreślono, że w czasie aktualnej epidemii duży (68%) odsetek chorych stanową młodzi mężczyźni (w wieku 20–39 lat), których nie objął pierwszy program szczepień przeciwko różyczce. Natomiast dzięki wprowadzeniu powszechnych szczepień dziewcząt i chłopców szczepionką skojarzoną i skutecznemu programowi szczepień wychwytujących, dzieci do 15. roku życia stanowią tylko 5,6% chorych. Podobne obserwacje dotyczą innych krajów (np. w Argentynie, Brazylii, Chile), w których przeciwko różyczce szczepiono tylko dziewczęta i dorosłe kobiety – w przypadku wybuchu epidemii zachorowania rejestrowano głównie wśród nastoletnich chłopców oraz dorosłych mężczyzn. Również w tych krajach epidemie te pociągały za sobą zwiększenie liczby przypadków CRS.
We wszystkich krajach programy szczepień powinny zatem zmierzać do zaszczepienia jak największego odsetka osób (bez względu na płeć i wiek), które urodziły się po wprowadzeniu szczepionki przeciwko różyczce. Konieczne są także sprawne systemy nadzoru epidemiologicznego nad różyczką i CRS połączone z odpowiednio szybkim wdrożeniem działań skierowanych przeciwko ewentualnym ogniskom epidemicznym.
