Remdesiwir - kolejna możliwość leczenia chorych na COVID-19 o ciężkim przebiegu w Europie - strona 2

Monitorowanie leczenia. W trakcie leczenia remdesiwirem należy regularnie wykonywać odpowiednie badania laboratoryjne, w tym oceniać biochemiczne parametry czynności wątroby. Regularnie należy monitorować również eGFR, zwłaszcza u chorych, u których jeszcze przed rozpoczęciem leczenia remdesiwirem stwierdzono zaburzenia czynności nerek. W przypadku eGFR <30 ml/min należy rozważyć zaprzestanie podawania leku, a chorych należy uważnie monitorować do czasu powrotu eGFR do wartości wyjściowych lub ustalenia przyczyny takiej zmiany parametru.

Działania niepożądane, interakcje leku i ostrzeżenia dotyczące jego stosowania. Nie poznano jeszcze pełnego profilu bezpieczeństwa remdesiwiru, ale znane jest ryzyko hepatotoksyczności związane z jego stosowaniem. W przeprowadzonych dotąd badaniach klinicznych zaobserwowano przemijające zwiększenie aktywności ALT i AST (zarówno po podaniu pojedynczej dawki 225 mg remdesiwiru, jak i po stosowaniu leku w dawce 150 mg/d przez 14 dni) z towarzyszącym łagodnym, przemijającym wydłużeniem PT u niektórych pacjentów, ale bez klinicznie istotnego wpływu na INR lub innych objawów ze strony wątroby.
W przeprowadzonych dotąd badaniach klinicznych nie zaobserwowano objawów nefrotoksyczności remdesiwiru podawanego w pojedynczej dawce do 225 mg lub w dawce 150 mg 1 ×/d stosowanej przez 14 dni. Brak danych dotyczących przenikania remdesiwiru do mleka matki oraz jego wpływu na płodność ludzi.
Chociaż badania in vitro wskazują, że remdesiwir jest substratem CYP2C8, CYP2D6 i CP3A4, nie przeprowadzono dotąd badań klinicznych interakcji z innymi lekami, w tym stosowanymi w leczeniu COVID-19.

Charakterystyka farmakologiczna remdesiwiru

Remdesiwir (określany również kodem GS-5734) jest analogiem adenozyny o działaniu przeciwwirusowym. Jest prolekiem, który wewnątrz komórek ulega przekształceniu do związku oznaczonego jako GS-441524, a ten szybkiemu metabolizmowi do aktywnego metabolitu – farmakologicznie czynnego trifosforanu (GS-443902; ryc.). GS-443902 będąc strukturalnym analogiem ATP, jest w jego miejsce wykorzystywany przez wirusową polimerazę RNA, co blokuje jej aktywność i prowadzi do przedwczesnego zakończenia syntezy łańcucha RNA, a w konsekwencji do zahamowania replikacji wirusa.
W przeprowadzonych dotąd badaniach in vitro (w hodowli komórkowej) lub na zwierzętach remdesiwir wykazywał działanie przeciwko wielu wirusom RNA, w tym z rodzin Coronaviridae (takim jak SARS-CoV, MERS-CoV czy szczepy wirusów pochodzących od nietoperzy, zdolnych do zakażenia ludzkich komórek nabłonka oddechowego), Paramyxoviridae (takim jak wirusy Nipah, RSV i Hendra) oraz Filoviridae (np. wirusy gorączek krwotocznych ebola i marburg). Dane dotyczące aktywności remdesiwiru wobec SARS-CoV-2 są obecnie ograniczone do kilku obserwacji in vitro oraz stanowią rezultat ekstrapolowania wyników badań nad podobnymi koronawirusami SARS i MERS.
Remdesiwir pozostaje nadal lekiem eksperymentalnym, w fazie badań. Opracowany pierwotnie w celu leczenia gorączki krwotocznej ebola, okazał się nieskuteczny podczas epidemii tej choroby w Demokratycznej Republice Konga w 2019 roku. Nie zdefiniowano jego profilu bezpieczeństwa, ani nie potwierdzono dotąd skuteczności w żadnym wskazaniu. Nie jest również dopuszczony do obrotu w żadnym państwie.

Ryc. Struktury chemiczne: A – remdesiwir (prolek); B – GS-441524 (metabolit pośredni); C – aktywny metabolit GS-443092 (Amirian S.E., Levy J.K.: Current knowledge about the antivirals remdesivir [GS-5734] and GS-441524 as therapeutic options for coronaviruses”, One Health, 2020; 9 1001282)