Pełna treść artykułu jest dostępna w publikacji: Medycyna Praktyczna - Psychiatria 2010/06
prof. dr hab. med. Bogdan de Barbaro
Zakład Terapii Rodzin Katedry Psychiatrii Wydziału Lekarskiego Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie
Główna teza autora, mówiąca o znaczeniu duchowości i religijności dla pacjentów psychiatrycznych, wydaje się z jednej strony oczywista (może zwłaszcza w Polsce, gdzie wpływ religii i Kościoła jest szczególnie widoczny i istotny), z drugiej strony jakże często jest w praktyce klinicznej pomijana. Mogły na taki stan rzeczy wpłynąć 2 czynniki. Po pierwsze, w mentalności psychiatry przełomu XX i XXI wieku nadal silnie jest zakorzeniona, zapoczątkowana przez Freuda, tradycja myślenia o religii jako o szczególnego rodzaju "nerwicy zbiorowej". Po drugie, zgodnie z obowiązującymi kodeksami etycznymi, psychiatrom i psychoterapeutom nie wolno (słusznie skądinąd) ingerować, naruszać czy kwestionować systemu wartości i wiary pacjentów, co bywa jednak błędnie traktowane jako "zakaz wstępu" do tej problematyki. Obie te okoliczności sprawiają, że psychiatrzy i psychoterapeuci często nie zadają pacjentom pytań o wyznawaną wiarę czy praktyki religijne (także w kontekście poszukiwania źródeł wsparcia dla osoby pozostającej w psychicznej opresji). W konsekwencji tego zaniechania klinicystom umyka ważny aspekt życia psychicznego osoby cierpiącej.