medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Należy rozpropagować i przyjąć w Polsce rekomendacje amerykańskie, jako że są racjonalne i oparte na dowodach – mówi prof. Barbara Jarząb, kierownik Zakładu Medycyny Nuklearnej i Endokrynologii Onkologicznej NIO-PIB, Oddziału w Gliwicach.
Ostatnimi laty odnotowano częstsze występowanie raka brodawkowatego tarczycy, zwłaszcza jednego z jego podtypów – wariantu pęcherzykowego. W ciągu ostatnich 3 dekad jego częstość zwiększyła się 3-krotnie i obecnie stanowi on 10–20% wszystkich raków tarczycy wykrywanych w Europie i Ameryce Północnej. Wariant pęcherzykowy wyodrębniono i opisano w latach 70. ubiegłego wieku jako guz składający się ze skupisk pęcherzyków nowotworowych niezawierających struktur brodawkowatych, lecz wykazujących cechy jądrowe typowe dla raka brodawkowatego tarczycy.
Na pytanie zadane przy okazji webinarium odpowiada prof. dr hab. n. med. Andrzej Budzyński.
Majaczenie często występuje u operowanych starszych chorych i wiąże się z gorszymi wynikami leczenia. Majaczenie oceniano, stosując Confusion Assessment Method (CAM) w przypadku chorych na własnym oddechu bądź CAM-ICU dla pacjentów oddziałów intensywnej terapii, gdy wymagali sztucznej wentylacji.
Niezamierzone uszkodzenie przytarczyc podczas tyroidektomii prowadzi do hipokalcemii. Z tego powodu śródoperacyjna identyfikacja i zachowanie przytarczyc mają zasadnicze znaczenie.
W niniejszym artykule omówiono zespoły genetyczne, w przypadku których obserwuje się częstsze występowanie raka tarczycy wywodzącego się z komórek pęcherzykowych.
Ultrasonografię od wielu lat uważa się za badanie obrazowe pierwszego rzutu w diagnostyce chorób tarczycy z uwagi na swój nieinwazyjny charakter, niską cenę, powszechną dostępność i skuteczność w wykrywaniu zmian patologicznych. Aktualne polskie rekomendacje dotyczące diagnostyki i leczenia raka tarczycy koncentrują się na ultrasonograficznych i klinicznych cechach ryzyka złośliwości ognisk.
Celem niniejszego wieloośrodkowego badania z randomizacją było porównanie częstości niedoczynności przytarczyc po wycięciu tarczycy, które jest definitywnym sposobem leczenia z powodu choroby Gravesa–Basedowa, jako że optymalny zakres resekcji nie został dotychczas jasno zdefiniowany.
Odpowiedzi na pytanie udziela prof. dr hab. n. med. Aleksander Konturek.
